Victor Hubert van Wersch (Vic) werd op 26 maart 1919 in Eijs als zevende kind in het gezin geboren. Er volgden nog vijf van het echtpaar Willem van Wersch en Elisabeth Juneman.
Vader Willem was schilder op de staatsmijn Wilhelmina waar hij in 1941 zijn 25-jarig jubileum vierde. Elisabeth Juneman overleed aan longontsteking toen Vic 10 jaar was en zijn oudste zus May nam de zorg voor het gezin op zich tot ook zij, bijna drie jaar later, op 24-jarige leeftijd aan longontsteking overleed, waarna zus Netta het huishouden overnam.
Het advies van het toenmalige hoofd der school om Vic na de Lagere School door te laten leren op de MULO werd niet opgevolgd, omdat dat financieel niet haalbaar was voor het gezin, dus kwam hij in dienst van het schildersbedrijf dat gestart was door zijn vader Willem en gerund werd door zijn oudste broer Paul. In 1939 slaagde Vic, 20 jaar oud, in Heerlen voor zijn examen Algemeene Handelskennis als onderdeel van het Middenstandsdiploma.
Kerk van Eijs
Toen broer Paul na de oorlog werd benoemd tot Hoofdopzichter bij de Staatsmijnen nam Vic de leiding van het bedrijfje over. Kort daarna moest de St. Agathakerk in Eijs gerenoveerd worden en Vic diende voor het schilderwerk een offerte in die erg laag was: het was voor hem een erezaak om, als enige schilder in het dorp, dit werk uit te voeren.
Zijn beste vriend, Jan Engels, wiens vader in het kerkbestuur zat, waarschuwde hem dat er een concurrent was: een schilder uit een naburig dorp, bevriend met de pastoor van Eijs, die een lagere prijs had geoffreerd. Hij adviseerde Vic om zijn offerte aan te passen, hetgeen hij weigerde en dus werd het werk toegewezen aan de concurrent.
Enige dagen later kwam de aap uit de mouw: de pastoor van Eijs belde met de Staatsmijnen met de vraag of hij, als herder van een armlastige parochie, niet de steigers kon lenen voor de renovatie van de kerk. Hij werd doorverbonden met ‘’onze man uit Eijs” die dat wel even zou regelen. De pastoor wist niet dat hij Paul van Wersch aan de lijn had, de broer van Victor: het feest ging mooi niet door. Een steiger maakt qua kosten een groot deel uit van de offerte. De pastoor wilde dus nog meer beknibbelen.
1953 Geleen
Vic was daarover zó kwaad dat hij de opdracht voor het schilderen van de kerk niet kreeg en besloot het dorp te verlaten om zich eind 1953 aan de Rijksweg 150 Zuid in Geleen te vestigen, waar de stormachtige groei van de Staatsmijn Maurits veel werk opleverde. Op dit adres had eind 1953 Verf- en Vernisfabriek W. Paulussen uit Den Haag hier een filiaal geopend. In de advertentie schreef zij:
Door de toenemende vraag in Zuid-Limburg naar onze producten en teneinde in staat te zijn de vele afnemers vlot te bedienen, hebben wij in Geleen, Rijksweg 150 Zuid een filiaal ingericht. Dit filiaal wordt op Zaterdag 14 november a.s. des middags om 2 uur GEOPEND.
Het is onduidelijk of Vic hier kwam werken of het filiaal overnam. Er is niets meer bekend over Paulussen in Geleen.
Vic van Wersch werd daarbij gesteund door de toenmalige verffabriek Vettewinkel (het huidige Sigma) die op zoek was naar een vertegenwoordiging ter plaatse voor de wagonladingen aan verfproducten die naar Geleen gestuurd werden om onder meer de enorme gashouder van het SBB (Stikstof-Bindings-Bedrijf) te schilderen, 85m hoog en 44m doorsnee, dus een oppervlakte van meer dan 4 voetbalvelden.
Er was namelijk een nieuwe gashouder. Tijdens de bevrijding werd op 1 september 1944 de oude gashouder (de zogenaamde Reus van Krawinkel) van de Maurits door een geallieerd vergissingsluchtaanval en mitrailleurkogels in brand geschoten en zou gaan exploderen.
Door heldhaftig optreden van enkele leden van het personeel van de cokesfabriek, die met gevaar voor eigen leven niet alleen het leven van vele anderen menschen wisten te redden maar ook en materieele catastrophe wisten te voorkomen, werd het gevaar bezworen. (Limburgsch dagblad 7 september 1945).
In diezelfde maand, alleen negen jaar later, werd de nieuwe 85 meter hoge gashouder van 80.000 m3 inhoud gezet. Die moest natuurlijk geverfd worden en ieder jaar onderhouden worden. Het Centraal Laboratorium van de Staatsmijnen koos in de vijftiger jaren, na allerlei testen, voor de verf van de toenmalige verffabriek Vettewinkel.
Er ging per jaar zoveel verf op (15.000 kilo) dat die met de trein gebracht werd. Aangezien er bij de Maurits geen station was, stopte de trein bij de mijn. Doordat die trein zo lang was, stond er een stuk ook op de spoorwegovergang en blokkeerde het verkeer. Toen was er niet zoveel verkeer en vooral ’s avonds niet, zodat niemand daarover klaagde. De schilders zouden er bijna twintig weken over doen om het gevaarte te schilderen. De gashouder van de cokesfabriek van de Maurits II werd, wegens stoppen van de mijn in 1967, pas in 1975 gesloopt..
Begin 1957 gaf hij opdracht tot het bouwen van een nieuw huis. Eind 1957 werd hun huis aan de Spoorstraat in gebruik genomen, waar tevens kantoorruimte en een magazijn van meer dan 200 m² bij hoorde. De architect was Cel Lemmens. De Spoorstraat werd kort daarna omgedoopt in Cornelisstraat 7.
Jammer genoeg had Vic net allerlei etiketten (zie hieronder) laten maken met Spoorstraat daarop, terwijl de straat anders was gaan heten.
In de jaren daarna bleven zowel het schildersbedrijf als ook de verfhandel op volle toeren draaien. In 1964 liet hij nog een loods naast hun huis bouwen. De toespraak van toenmalig Minister van Economische zaken en latere premier Joop den Uyl, waarin hij eind 1965 de sluiting van alle mijnen in Limburg aankondigde, vormde de inleiding tot een jarenlange economische malaise in Limburg.
Door de sluiting van de mijnen daalden de bedrijfsactiviteiten eind 60-er jaren zienderogen. De poging van Vic om dat te compenseren op een ander terrein door een grote investering te doen in een meubelfabriek eindigde jammerlijk met een faillissement.
Door deze ontwikkelingen en het overlijden van zoon Jan was hij mentaal zwaar aangeslagen, hetgeen ook fysiek zijn weerslag had. Vreemd genoeg leidde een zeer zware hersenbloeding eind 1979, waaraan hij geen noemenswaardige lichamelijke gevolgen aan overhield, tot een opleving van zijn levensvreugde.
Begin 1983 werd bij hem echter kanker geconstateerd, waaraan hij in oktober van dat jaar overleed. Zijn uitvaartmis in een meer dan volle dekenale kerk werd, als hommage aan de oud-voorzitter, opgeluisterd door het voltallige Accordeonorkest met ondersteuning van enkele vocale solisten, met onder meer een zeer indrukwekkende vertolking van het Agnus Dei uit de 2e Arlesienne-suite van Georges Bizet. Een waardig afscheid van een veelbewogen leven.
Het muzikale leven Vic van Wersch
Mede doordat ook meerdere familieleden en streekgenoten zich in Gelee
n vestigden, groeiden vanaf 1954 zowel het zakelijke als sociale netwerk van Vic en zijn vrouw José. Hij was al in 1940 secretaris van de voetbalvereniging van Eijs geweest en in 1948 gekozen in het bestuur van de jonkheid van Eijs.
Muziek was ook zijn lust. In zijn geboortedorp speelde hij klarinet in de harmonie. Op de foto links loopt hij rond 1935/1940 in Eijs met zijn harmoniepet van Sint Agatha naar een repetitie.
In 1963 nam hij het voorzitterschap op zich van het veertig leden tellende Accordeonorkest van Geleen, dat onder leiding van oprichter-dirigent Willy Bonné grote bekendheid zou verwerven als meer dan tienvoudig kampioen van Nederland en met succesvolle deelnames aan onder meer het Wereld-accordeonfestival in Luzern in 1964 en 1968.
.
St. Agatha Eijs St. Agatha Eijs. De man naast de man met de grote trom is Vic. van Wersch. De vijfde van rechts op de eerste rij is Hubert van Wersch, de latere leraar. De vijfde staande man van rechts is Gerard Kokkelmans.
1966
Geleen, 22 aug. 1966:
Degenen, die zondagmorgen in het Réuniegebouw te Geleen Ter receptie kwamen bij het jeugdaccordeon-orkest van de Muziekschool Geleen, dat in Kerkrade de hoogste nationale onderscheiding in de sectie mandoline- en accordeonorkesten had behaald, mochten eerst een kleine tentoonstelling passeren van eretekenen, die het orkest op korte termijn in binnen- en buitenland bij elkaar heeft gespeeld. Boven dit alles uit stak de grote erevlag van het gemeentebestuur van Kerkrade als honorering voor de landstitel in de eerste divisie.
Bij de expositie lag niet het bedrag van 500 gulden, dat het orkest dezer dagen ontving van het ministerie van C. R. en M, als tegemoetkoming in de enige tijd geleden ondernomen reis naar de kampioenschappen in Offenburg. Het tijdstip waarop dit bedrag van het Rijk werd ontvangen maakte er meteen een waardering van voor de in Kerkrade behaalde prestatie. Van de burgemeester, die in het buitenland vertoeft, werd een gelukwens-telegram ontvangen. Loco-burgemeester Van Hinsberg, die in gezelschap van de andere wethouders kwam feliciteren, maakte zich de tolk van het gemeentebestuur, toen hij zei, dat de overheid er trots op is dat de jeugd hier laat zien, dat ze ook in staat is een voorbeeld te geven. Het gemeentebestuur heeft grote waardering voor wat de muziekschool en het orkest voor de gemeenschap doen. Deze waardering zal nog tot uitdrukking worden gebracht in de vorm van een officiële ontvangst ten gemeentehuize. De loco-burgemeester bracht lof en dank aan dirigent Willy Bonné en hij wenste het orkest steeds betere prestaties toe.
Onder degenen die kwamen gelukwensen waren Deken Frissen, een vertegenwoordiging van de EBAD, de heer Cardous van het conservatorium te Maastricht, leraren van de Geleense muziekschool, vertegenwoordigers van culturele en andere
verenigingen en vele supporters. Voor hen allen had voorzitter Vic van Wersch een hartelijk dankwoord.
bron: Limburgsch Dagblad 22 augustus 1966
1970
Geleense brigadier kreeg visitekaartjes als jubileumsurprise GELEEN, 9 april — „Mag ik mij voorstellen: brigadier H. Jennissen, Vermeerstraat 29, Geleen”.
Deze woorden stonden op 50 kaartjes die een jongeman gistermiddag uitdeelde voor de woning van de heer Jennissen tijdens diens receptie bij gelegenheid van zijn zilveren jubileum in overheidsdienst. De verbazing van de personen die de receptie bijwoonden steeg nog toen zij in de woning van de jubilaris ontdekten dat deze niet wist waar de visitekaartjes vandaan kwamen.
Gisteravond bleek wie de kaartjes had laten drukken en uitdelen: de heer H.van Wersch uit de Cornelisstraat in Geleen, een oud-buur van de heer Jennissen. Ik heb gelezen dat de heer Jennissen zou jubileren. Ook las ik dat men van plan is agenten visitekaartjes te laten uitdelen alvorens zij iemand bekeuren”, lichtte de heer Van Wersch toe. ..Hierdoor ben ik op het idee gekomen eens een grapje te maken en visitekaartjes voor mijn oud-buur te laten drukken.
Brigadier Jennissen was gisteren zeer verbaasd toen hij ontdekte dat al zijn gasten in het bezit waren van een visitekaartje waarop zijn naam stond. Toen hij begreep hoe de vork in de steel zat had hij wel schik in de zaak.
bron: Limburgs Dagblad 9 april 1970
1971
In 1971 werd vervolgens de wimpel voor beste afdelingsprestatie in de wacht gesleept op het Wereld-Muziek-Concours in Kerkrade. Met name de zakelijke relaties werden daarbij door Vic intensief aangesproken om sponsoring te krijgen voor de buitenlandse reizen en aanschaf van instrumenten.
1976
In 1976 reed Vic van Wersch in een sinkhole. Alleen toen heette het niet zo. Toen was het gewoon een gat in het wegdek.
Gezin
Nadat hun beide zonen Ruud en Paul in Eys geboren waren, werd begin 1958 Jan in Geleen geboren. Meteen na zijn geboorte werd bij Jan een ernstige hartafwijking geconstateerd, waarvoor hij aanvankelijk in Heerlen werd behandeld maar al snel in het Academisch Ziekenhuis in Leiden terecht kwam, waar hij vóór zijn derde levensjaar al twee keer een open-hart-operatie moest ondergaan. Zijn gezondheid bleef daarna broos, maar toch kwam zijn overlijden in december 1971 nog onverwacht.
Met dank aan Ruud en Paul van Wersch.
Klik hier voor Vic van Wersch in de Wittemse Tak.
Klik hier voor hun zoon Ruud van Wersch.
Klik hier voor hun zoon Paul van Wersch.