Ruud van Wersch
2021
Irene Lardy
Ze stond diverse keren op de drempel van de hitparade en toerde de wereld rond als zangeres op grote cruiseschepen. In Limburg kennen we Irene Lardy nu vooral van ‘Mit vastelaovend ben ich gebaore’, opgenomen begin jaren ’80. Onlangs trouwde ze met Ruud van Wersch, die destijds haar platenhoes ontwierp.
Irene Lardenoye woont nu in Beek en zojuist werd een nieuw kleinood met haar stem herontdekt: het album ‘Songs for a rainy day’, uitgevoerd door een ensemble van toen onbekende musici: Henny Vrienten, Henk van Broekoven alias John Spencer, Peter de Wijn, van G’Race en latere hitschrijver voor Gerard Joling en … Irene Lardy.
Haar carrière begon met het winnen van een talentenjacht in Zandvoort in 1966. Ze kreeg een contract bij een grote platenmaatschappij en de platen volgden elkaar op: ‘Je hebt me eindeloos gekust’, ‘Kiriako’ en ‘Dit is de allereerste keer’ haalden in 1970 en 1971 de hitparade, ‘Lord Leicester uit Manchester’ en ‘Romeo en Julia’ net niet.
De echte doorbraak leek op komst toen broer Paul het liedje ‘Viva Espana’ ontdekte, geschreven door Belgisch-Limburger Leon Caerts en in Belgie een hit voor Samantha. Irene: “Op carnavalsmaandag 1972 nam ik het op, onder leiding van producer Annie de Reuver. Iedereen zag er mijn doorbraak in en er waren tv-optredens gepland. De platenfirma wilde wachten tot de zomer met de presentatie.
Toen was het te laat. Imca Marina had het lied ook ontdekt en haar platenmaatschappij wachtte niet.”
De showwereld
Irene was vaste gaste in radio- en tv-programma’s. Doordat ze ook in het Duits zong trad ze vaak op in Duitsland, Oostenrijk en Zwitserland. Lou van Burg haalde haar meermalen in zijn Duitse tv-programma’s.
De jaren ’70 waren de jaren van live optredens. “Doorgaans met het ter plekke aanwezige orkest. Dat viel nogal eens tegen, daarom vormde ik een duo met Wim Coolen, een Maastrichtse organist-zanger die op zijn orgel een heel orkest verving. Ik werkte niet graag met geluidsbanden, dan ben je erg voorgeprogrammeerd. Ik gaf nog liever een deel van mijn gage aan Wim.”
Het duo was meteen een topper op cruises. “We hebben ruim 25 jaar een geweldige tijd gehad. Maar ook dat word je moe.”
Ze koos voor een vaste baan als telefoniste/receptioniste bij de gemeente Sittard-Geleen. Haar stem werd daar regelmatig herkend. Ook zong ze carnavalsnummers in, zoals ‘Mit vastelaovend ben ich gebaore’,”t Maske maog booke’ en medleys. ‘Mit vastelaovend .’ werd vele jaren later herontdekt en vestigde haar naam opnieuw. Later schreef Guus Steinen voor haar ‘Zo haet ’t Bertha bedoeld’ dat in 2016 de finale van het LVK haalde.
Haar laatste optreden was in 2017. “Maar samen met Ruud schrijf ik nu nieuwe liedjes. Als de coronabeperkingen voorbij zijn, ga ik wellicht weer zingen. Maar uitsluitend in Limburg.”
Tekst: Bert Salden Beeld: Esther Theunissen, Tijdschrift Mens, december 2021
2021
Hoewel er in 2021 geen carnaval was, ontwierp Ruud van Wersch als van oudst weer een carnavalsposter.
2020
Toppop bestaat vijftig jaar.
Hieraan besteedde de Limburgse krant van 5 augustus 2020 een artikel waarin ook Ruud van Wersch genoemd werd. In 1973 was het decor door vijftien Maastrichtse scholieren van de Stadsacademie ontworpen. Een van hen was Ruud van Wersch. Het was destijds de honderdste aflevering. Daarom werd het een decor vol cadeautjes die door de presentator Ad Visser en danseres Penny de Jager een voor een werden uitgepakt. Uit elk cadeautje kwam een artiest.
2019
Er was hier helemaal niets en toen kwam Pinkpop
Ze stonden niet op het oorspronkelijke affiche voor de allereerste Pinkpop, 18 mei 1970, in Geleen. Komende middag staan ze in Landgraaf als klassiek ensemble op de 50ste editie: Golden Earring.
Voor Ruud van Wersch was het die pinksterdag in 1970 om de hoek, als inwoner van Geleen. Hij maakte de eerste beelden van wat het bekendste festival van Nederland zou worden en is er nog steeds bij.Aan de muur van zijn etage aan de Pastoor Vonckenstraat in Geleen heeft Van Wersch dat eerste affiche hangen. Keef Hartley staat bovenaan en daaronder The Gun en Yes.
Lees verder op de site van de NOS.
In mei 2019 verscheen in het Limburgs Dagblad een artikel met de titel Popmuziek is ook heemkunde: Bij de lokale heemkundevereniging is inmiddels het besef gegroeid dat Pinkpop in Geleen een minstens zo interessant thema is als de gebruikelijke wegkruisen, schutterijen en oude ambachten.
(…) Om de band tussen Pinkpop en de plek waar het festival groot werd te onderstrepen, overhandigde Ruud van Wersch een wegwijzer aan Jan Smeets. Die wordt in Landgraaf toegevoegd aan de paal die naar festivals als Roskilde en Werchter verwijdt.
2019
Ruud van Wersch is een creatieve duizendpoot. Hij bedacht het albumhoesje ‘Skunk’ van Doe Maar, maakte de eerste beelden van Pinkpop en recent presenteerde Ruud de carnavalsposter van Geleen met de slogan: ‘De Waereldsjtad haet de P in’. Hij loopt naar eigen zeggen steeds “per toeval” tegen onderwerpen aan en geeft ze vervolgens een eigen twist.
Alhoewel Ruud van Wersch Geleen ademt, is hij toch echt geboren in Eys. Als zoon van een schilder verhuist hij op 6-jarige leeftijd naar Geleen. “Mijn vader werd gevraagd om de gashouder van DSM te schilderen”, vertelt hij met plaatsvervangende trots. De penseel heeft hij op jonge leeftijd van zijn vader overgenomen.
“Ik ging al met 17 jaar naar de kunstacademie in Maastricht. Ik had de commerciële kant gekozen en kwam zodoende per toeval bij Pinkpop terecht.” Veel mensen denken dat Ruud het logo en de naam van Pinkpop bedacht heeft. “Dat is niet waar. Bert Abell heeft het logo gemaakt, Jan Smeets bedacht de naam.” Hij stond de eerste editie van Pinkpop wel op het podium, als cameraman. “Ik heb de beelden gemaakt van Golden Earring, eigenlijk ook per toeval. Toeval is mijn bestaan”, lacht hij.
Skunk
In 1975 studeert hij af aan de kunstacademie. “Ik had de statiegeldflessen van het afstudeerfeest nog niet ingeleverd toen ik werd gevraagd om prins bij de Flaarisse te worden.” In 1976 draagt hij de muts met veren. Hij wordt zodoende gevraagd als jurylid bij de eerste editie van het LVK. “Bert Salden schreef het winnende liedje Vaan Eèsjde tot de Mookerhei. We raakten per toeval in gesprek en zijn samen gaan schrijven.” Het levert Zek Sjat op dat Ruud samen met Tom Fokkens inzingt en op een arrangement van Sjeng Kraft. Veel belangrijker wellicht: hij krijgt hierdoor een contract als ‘creatieve man’ bij het label van Johnny Hoes.
“Ik maakte de hoesontwerpen van bands.” Het legendarische album Skunk van Doe Maar is van de hand van Ruud. “Het moest simpel en goedkoop, vandaar de twee kleuren. Ik ben met tekstmarkers aan het werk gegaan. Het werd uiteindelijk glasshouse met vloekende kleuren.” Hij werkt tot 1982 bij Hoes en ook Massada en Eddy Wally brengen een echt ‘Van Wersch’ uit.
Dubbelzinnig
Voor de Flaarisse ontwerpt hij sinds jaar en dag de prinsenmedaille en het vaantje. Ze zitten vol met dubbelzinnigheden. Dit jaar maakt hij ook een poster waar duidelijk ‘het parkeerprobleem in is verwerkt. “Het begon ineens te kriebelen”, lacht hij. “Carnaval is toch ook bedoeld om problemen aan de kaak te stellen?”
Heeft hij er zelf een oordeel over? “Ben je gek, ik doe alles met de fiets.” Op de poster staat verstopt de tekst De meater löp ALAAF!. “Maar er zit meer in verborgen. Zo staat de beschermvrouw van Geleen, Wilhelmina, met gebalde vuist afgebeeld en wilde ik ook de Silly Walk in de poster verwerken.”
Marly
Hij maakt niet ieder jaar een poster. “Er moet inspiratie zijn. Dat was in 2013 het geval toen er massaal geklaagd werd over de ‘zwarte carnavalsposter’, wij hebben toen een tegenhanger gemaakt.” Het levert Marly op, de dame met het figuur van de provincie Limburg. “Van alles wat ik gemaakt heb ben ik hier het meest trots op.” En ook hier zijn weer meerdere lagen te ontdekken. “Ze is Marly vernoemd naar Marlstone, de mergelsteen. Ze draagt het provincielogo en het is ook geen toeval waar het hartje terecht is gekomen”, lacht hij. Daarmee zegt hij het eigenlijk zelf al: toeval bestaat niet.
De komende weken zijn creaties van Ruud van Wersch te bewonderen op de ramen van de Geleense horeca. Daarin mag iedereen zelf de dubbelzinnigheden ontfutselen. “Iedere raamschildering is maatwerk. Ik kan er mijn ei in kwijt, maar het moet vooral ‘transparant’ blijven…!”
Door Paul Dolhain
Bron: Limburger 20 februari 2019
2013
De carnavalsvereniging de Flaarisse uit Geleen bestond in 2013 6 x 11 jaar. Ter ere van dit feest ontwierp Ruud van Wersch deze Vastelovondposter. Ruud was prins van Geleen geweest. In januari 2016 ontving Ruud van Wersch voor zijn langjarige artistieke verdiensten voor de Flaarisse de Zilveren Buut. Zo schreef hij diverse carnavalliedjes.
Ruud ontwierp diverse logo’s
2012
De man die Doe maar kleur gaf.
Horde gillende meiden die massaal flauw vielen bij concerten, vier nummers één album. Het was Doe Maar waarschijnlijk nooit overkomen zonder Gelener Ruud van Wersch (60) en zijn markeerstiften.
De band die in de jaren tachtig groter was dan Marco Borsato ooit zal zijn, was contractueel verplicht na een eerste matig scorend album nog een tweede elpee op te nemen. De Weerter platenmaatschappij Telstar van schlagerkoning Johnny Hoes, geloofde toen nauwelijks nog in de band. De nummers voor het album lagen al een tijdje “op de plank”. Vooral het ontwerp voor de hoes was een knelpunt. Er waren veel wisselingen in de band en de bazen van Telstar wilden geen geld uitgeven aan een dure albumcover, waarvan het effect onzeker zou zijn. “Aanleiding was de hoes van de eerste elpee”, vertelt Ruud van Wersch.
Een zwart wit foto van een van de bandleden, slechts gekleed in een niet verhullende regenjas en een politiepet, met daaronder de tekst “Ik zou het willen doen”. De kuise platenbazen waren woedend en censureerden zijn prominent afgebeeld lid met een sticker van Doe Maar.
Te Gek
Zoiets zou Telstar niet nog een keer gebeuren,” zegt Van Wersch, die destijds ontwerper was bij de platenmaatschappij in Weert. Voor het tweede album Skunk, mocht geen foto gebruikt worden. Alles moest zo goedkoop mogelijk. “ik kende Joost Belinfante en Ernst Jansz nog van een optreden meet C.C.C. inc. op Pinkpop dat ik had gefilmd. Op een gegeven moment kwam ik Belinfante tegen in de studio in Weert. De hoes moest knallen, zei hij. Zoals het rood-blauwe “niet parkeren” verkeersbord maar dan rood, geel en groen, verwijzend naar reggae.”
Het album zou rond carnaval 1981 in de winkel liggen en dus moest op die kleuren een variant worden bedacht. Van Wersch: “Ik nam roze, groene en gele markeerstiften, trok een diagonale lijn en maakte de bovenste helft groen en de onderste roze. In het midden schreef ik met gele letters “Doe Maar”. De jongens die net uit de donkere studio kwamen, vonden het helemaal te gek.
En niet alleen zij. De felle kleuren vielen op in de schappen met platen. Skunk werd het best verkopende album van Doe Maar en was het begin van het grote succes in de jaren tachtig. En Van Wersch? De toen 29 jarige ontwerper werd er niet rijk van. bekend ook niet. Zijn ontwerp wel. in 2000 werd het zelfs verheven tot postzegel, een eer die niet iedereen te beurt valt.
bron: Limburg Plus, november 2012, Tekst en foto: Kim Stienen.
2011
Limburg krijgt eigen Carnavalsvlag2009
Pinkpop, eenmaal, andermaal…
Pinkpop, het bekendste en grootste popfestival van Nederland, begon in 1970 in Geleen. Bijna veertig jaar historie heeft tal van relikwieën en anekdotes opgeleverd. Die passeren donderdag in Geleen de revue tijdens een popquiz en een heuse veiling.
Een eenmalig en streekgebonden festival. Onder die noemer organiseerde een aantal jongerencentra op 18 mei 1970 een popfestival in het Burgemeester Damenpark van Geleen. “De begroting voor het eerste festival bedroeg 15.000 gulden. Het was mooi weer en er kwamen 10.000 mensen die 2,50 gulden betaalden. Dus bleef er 10.000 gulden over en deden we het nog een keer. Zo is het gekomen…” Einde citaat van Pinkpop-baas Jan Smeets.
De rest is geschiedenis en precies die (Pinkpop)-historie komt donderdag in het Reüniegebouw in Geleen aan bod tijdens de popquiz Think about… Popmusic! The Pink- popedition en de aansluitende veiling. Aan de hand van vier video- en twintig geluidsfragmenten worden de deelnemers aan de tand gevoeld.
Belangrijke drijvende kracht achter een flink stuk geschiedschrijving van Pinkpop is Ruud van Wersch. Dankzij de Gelener bestaan er überhaupt filmbeelden van de eerste Pinkpopedities. “Ik was 17 en had met sinterklaas een super 8-filmcamera gekregen. In totaal drie minuten, wel zonder geluid, kon ik ermee opnemen.”
In ruil voor pakjes sigaretten wist Van Wersch backstage te komen en de bühne te beklimmen om daar te filmen. “Zo heb ik per toeval de stroomstoot die George Kooymans tijdens het optreden van Golden Earring te verwerken kreeg, kunnen filmen.”
Vijf jaar lang maakte de Gelener opnamen, die hij later tot een film van een uur monteerde. Het geluid voor de film kreeg hij van vrienden die hij met een bandrecorder tussen het publiek liet staan. Pas vanaf 1976 maakt de tv opnamen van het festival en is Van Wersch’ werk niet langer nodig.
Hij is ook de man die het bekende getekende poppetje, zoals dat vanaf 1973 op de posters van Pinkpop voorkomt, vijftien jaar geleden vorm heeft gegeven door er een 75 centimeter hoge pop van te vervaardigen. Het zwartharige, in een jurk gehulde, meisje is inmiddels uitgegroeid tot hét Pinkpopsymbool. “Dat meisje is een icoontje geworden en is door menig artiest stevig vastgepakt”, weet Van Wersch.
Veel van de relikwieën die hij en anderen in hun bezit hebben, worden donderdag na afloop van de popquiz geveild. Een van de pronkstukjes is een origineel affiche van de eerste Pinkpop, in 1970. De opbrengst van de veiling gaat naar Amnesty International.
De popquiz begint om 20.30 uur in het Reüniegebouw, Wilhelminastraat 1 in Geleen. Inschrijven kan ter plekke vanaf 20.00 uur. Aansluitend is de veiling.
bron: Limburgs Dagblad, 26 mei 2009, door Ivo Op den Camp, Foto Peter Schols
De enthousiaste filmer Ruud van Wersch legde tussen 1970 en 1974 de eerste vijf afleveringen van dit festival vast op film. Wie zien en horen we? Beelden van Pinkpop 1970-1974.
2009
In Maastricht had je twee ‘hippe’ tenten: Berchmans voor de werkende jongeren, Combi voor de studenten. In de zomer van ‘69 werd de 24-jarige Jan Smeets benoemd tot programmeur van Berchmans. ,,De directeur wilde vernieuwende muziek. Weg met Anneke Grönloh. Het was een tijd van love and peace, seks, drugs en rock and roll. Alleen aan de drugs deed ik niet mee.”
Smeets had in de mijnstreken al furore gemaakt met het organiseren van rock and roll concerten en love-ins. En had een vleugje flower power gesnoven in de Haagse Houtrusthallen met het Lahoblobloe festival, Laat Honderd Bloemen Bloeien. ,Een en al wierook, psychedelische lichten en vloeistofdia’s. Maar de meeste inspiratie deed ik op bij Jazz Bilzen en de busreisjes naar de opnames van het VPRO-programma Piknik, met doctor John en zo. Als we terugreden zeiden we tegen elkaar: wat die Hollanders kunnen, dat kunnen wij ook.”
Dat zou nog wel blijken.
Eén van de vaste bezoekers van Berchmans was Ruud van Wersch. Hij had het gezapige Geleen verruild voor het dynamische Maastricht. Ruud schreef zich in voor de Stadsacademie. ,,Ik kwam van de HAVO St Michiel in Geleen, waar het hoofd van de school een leerling naar huis stuurde, omdat deze verscheen in een broek met bloemenmotief. Lang haar tot op de schouders was ook verboden. Op de academie was alles precies andersom, zoals het echte kunstenaars betaamt. Omdat bouwvakkers inmiddels ook lang haar droegen lieten de kunststudenten hun haar millimeteren. Ik ook.”
Er kwamen die zomer geluiden dat er in Amerika een uniek driedaags festival had plaatsgevonden. Drie dagen van love & peace. De media besteedden er geen aandacht aan. Amerika was toen sowieso heel ver weg. ,,Maar het Woodstock-gevoel was in Limburg en omgeving al aan het ontstaan”, zegt Ruud. ,,We hadden Verkerke-posters van Che op de kamer, droegen Afghaanse jassen met het Ban de Bom-teken.
Liepen in legerjasjes. Overal had je popfestivals, waar alternatieve muziek werd gedraaid, waar psychedelische bands optraden en waar vrijheid heerste, waar je ongestoord kon blowen en andere dingen doen, die je ouders niet zo leuk vonden. Er was veel opwinding in die tijd. We spraken veel over de Club van Rome: de aarde ging ten onder als we het roer niet omgooiden.”
Alles zou gaan veranderen. Zou.
Maar al een jaar na Woodstock was de spirit er deels uit en waaide het sterrenstof op. Iedereen was een jaar ouder. Sommigen gingen studeren. Anderen stichtten een gezin of vertrokken naar de Randstad, om daar de mogelijkheden te verkennen. De beweging verpolitiseerde steeds verder, tot afgrijzen van Paul van der Velden. “Velen stapten over naar de CPN. Lachwekkend. Van het ene keurslijf in een nog groter keurslijf. Toch is dat Woodstock-gevoel wel een beetje in Heerlen blijven hangen. Als er iets wordt georganiseerd steekt iedereen een handje toe. Hier kun je nog steeds samen iets moois beleven.”
Jan Smeets is indirect schatplichtig aan Woodstock. Holland Pop in Kralingen werd gemodelleerd naar Woodstock. Smeets regelde succesvol de voorverkoop van Holland Pop in Limburg en kreeg als dank vrijkaartjes. In Rotterdam ontmoette hij Leon Ramakers en student TH Delft Berry Visser. Zij hadden het subsidiecircuit ontdekt en wisten met één brief vijfentwintig duizend gulden binnen te krijgen. Smeets hield oren en ogen open. De rest is geschiedenis.
Smeets voelt zich erfgenaam van Woodstock. ,,Met z’n allen naar popmuziek luisteren. Muziek als bindmiddel. Vreedzaam, non-racistisch. Ik programmeer daar ook op. De Woodstock Factor. Kijk naar Woodstock 1999. Daar zijn ze zo dom geweest om een aantal nieuwe agressieve bands te contracteren, om jong publiek te trekken. Er werd gevochten en gestolen. Ik heb bij Pinkpop nooit punkbands binnengehaald. En daarom is bij ons het Woodstock-gevoel nog steeds aanwezig.”
Voor Ruud van Wersch kwam de katharsis in het voorjaar van 1970. ,,De Woodstock-film kwam in de bioscoop. De elpee was er al. Maar nu zagen we met eigen ogen wat in Amerika was gebeurd. Drie dagen love en peace. Het had een enorme impact. Bij V&D in Maastricht was een hele etalage uitgeruimd voor het filmaffiche. De film was heel opwindend. De muziek. De manier waarop het gefilmd was, ook uniek, met al die shots door elkaar.”
Ruud was één van de weinige Limburgers die Woodstock adoreerden, maar niet naar Kralingen afreisden voor een surrogaat-beleving. ,,Zes weken later was Pinkpop. Ik heb iemand omgekocht met een pakje sigaretten en toen kon ik backstage filmen. Alleen een stukje Golden Earring, want ik had maar een cassette van drie minuten. Pinkpop was en is voor mij het Woodstock van Nederland. Elk jaar krijg ik weer datzelfde gevoel. Samen iets beleven. Vrede, harmonie.”
Sef Derkx koestert zijn illusie. ,,Dat collectieve Woodstock-gevoel was snel weg. De nieuwe mens, dat was een utopie. Maar er is wel iets bij mij blijven hangen. In mijn hoedanigheid van museumdirecteur ben ik nog steeds bezig om nieuwe horizonten te verkennen, nieuwe werelden te ontdekken. Dat is mijn eigen Woodstock-gevoel. Dat is voor mij het hoogste goed.”
Ruud van Wersch werkt bij bioscoop Lumière in Maastricht.
bron: De Limburger 16 augustus 2009.
1981
In 1981 werd ook Ruud geïnterviewd door een journalist over het verstrekken van gratis singeltjes aan piraten. Ruud werkte op dat moment bij Telstar in Weert. De journalist schreef er er een groot verhaal over. Hieronder staat alleen het stuk waarin het verhaal van Ruud namens Telstar staat:
Bij platenmaatschappij Telstar van Johnnie Hoes in Weert ligt het anders. Daar maakt men de handen niet vuil, althans volgens Ruud van Wersch van de afdeling perspromotie van Telstar. Hij weet wel dat vele andere platenmaatschappijen met speciale pluggers voor piraten werken en gratis plaatsjes hun doen toekomen. Ook verbaast hij zich over de vaak kostbare apparaten waarover vele van de bekendere piraten beschikken. “Zij worden gesponsord, dat weet ik zeker,” aldus Van Wersch.
Telstar houdt zijn handen schoon. Geen speciale piratenpluggers en ook geen gratis plaatjes voor piraten. Na enige aandringen geeft Van Wersch toe dat Telstar wel over een uitgebreide lijst met adressen van etherpiraten beschikt. Nee, zij krijgen geen plaatjes, maar wel maandelijks een folder met de nieuwste uitgaven van Telstar.
Telstar houdt zich ook aanbevolen voor tips van piraten. En inderdaad, ook laat men wel gratis plaatjes achter bij plaatselijke detailhandelaren die op hun beurt plaatjes gratis aan piraten vertrekken. En is Telstar blij met de grote groei van de piraterij? “Ja zeker, daar zijn we heel blij mee,” beslist Van Wersch.
bron: Leeuwarder Courant 31 januari 1981
1980
De tweede carnavalssingle van het duo Gaer Gedoan verscheen ook bij het Telstar label: De Fanfare / Bès ‘ns earlik.
Geleen: Ook dit jaar is er weer een carnavalssingle van het duo Gaer Gedoan uit Geleen op de markt verschenen. “Bès ‘ns earlik (is dat dien gezich?”). Zoals de meeste Limburgse carnavalsliedjes die momenteel de platenmarkt overstromen is dit een gezellig meedeiner. “Niet gemaakt”, zoals het duo vertelt, “met de bedoeling dat het een hit moet worden. Maar geheel pretentieloos, wat eigenlijk al onze optredens zijn.”
Pretentieloos is een woord dat hoog in het vaandel van het duo Gaer Gedoan geschreven staat, een duo dat zich vooral in het verleden en nu nog inzet voor de Limburgse carnavalsschlager. Tijdens een optreden brengen zij niet alleen de hits die zij tot nu toe hebben gehad zoals “Zèg sjat” en “Geleense luch” maar ook parodieën en voordrachten vol humor en de nodige kolder. Tom Fokkens en Ruud van Wersch, de heren die Goar Gedoan gestalte geven, vinden het wel leuk om bijvoorbeeld op te treden tijdens een Doe-Dag, braderie of een tentoonstelling, maar willen het buiten het seizoen toch binnen de perken houden.
“Nu met de carnaval hebben wij het wel druk”, aldus Ruud, “en dat wij wij ook niet erg. Maar om de single, door overal op te treden, te promoten, dat zien wij. niet zitten. Wij willen geen beroeps worden. Gewoon hier en daar, ook buiten de carnaval optreden dat is pas leuk. De meeste lol hebben wij nog van te voren. Wanneer wij voor een bepaalde gelegenheid uitgenodigd zijn dan wordt daar een parodie op gemaakt. En dat gebeurt meestal onderweg in de auto!”
Het Duo Gaer Gedoan kreeg in 1977 bekendheid met de Geleense schlager Gelaense luch. Er kwam een uitnodiging om samen met de hofkapel van de cv De Flaarisse naar de R.O.Z. te komen voor een radio optreden. Ruud en Tom kregen er zoveel lol in dat zij besloten om “straatmuzikanten” te worden en zodoende ook andere optreden te verzorgen. Door de single “Zèg sjat” was het duo in 1979 te gast in het tv.programma Bij ons in… gepresenteerd door Pierre van Ostade.
Verder dan dat hoeft het voor Ruud, in het dagelijkse leven werkzaam bij een platenmaatschappij, en Tom, een kleine aannemer uit Geleen, ook niet. “Gewoon lekkere Limburgse plaatsjes en humor maken, dat is het voor ons.” is alles wat het duo wil.
1979
De eerste single van Ruud komt uit. Deze maakte hij samen met Tom Fokkens. Het betrof een carnavalsplaat Zék sjah /Gaer gedoan. Samen met hem vormde Ruud in Geleen het duo Gaer Gedoan.
Met dit nummer kwamen zij ook op 22 februari 1979 op de nationale TV (KRO, Nederland 1). In dit carnavalsprogramma zaten onder ander Ria Valk, Helen Shepherd, De Drie Jacquets, Wim Kerstens. Pierre van Ostade presenteerde het. De plaatselijke krant schreef hierover:
Dit duo kreeg eerder deze week twee klatergoud singles aangeboden ter gelegenheid van het feit dat Gaer Gedoan 50.000 keer op de plaat staat. Dit betekent niet dat er 50.000 platen verkocht zouden zijn. De carnavaleske berekening zit als volgt in elkaar. Gaer Gedoan wordt drie keer gezongen op de A-kant van de plaat en 34x keer op de B-kant, dan staan dezelfde woorden nog eens drie keer op het label. Dit vermenigvuldigt met de reeds verkocht singles betekende 50.000 keer Goar Gedoan op de plaat. Vandaar de klatergoud singles die werden uitgereikt door de stamcaféhouder van Gaer Gedoan, Jean Janssen aan de Geleense Rijksweg.
Dank zij deze single kon Ruud bij Telstar van Johnny Hoes werken.
1977
Ruud stond als acquisiteur uit Geleen in een advertentie van Bosch in de ANWB-gids de Kampioen van november 1977.
1976
Ruud werd de stadsprins van de carnavalsvereniging De Flaarisse in Geleen.
1974
Heden, dinsdagavond, wordt in het volkshuis om half 9 de film vertoond van het Oud-Limburgse Spelen dat verleden jaar werd gehouden. Het typisch Limburgs gebeuren werd verfilmd door Ruud van Wersch uit Geleen, die er een uur durende impressie met prachtige muziek, onder andere van Frits Rademacher van maakte. Iedereen is bij de voorstelling welkom.
1973
In 1973 werd het O.L.S. gehouden in Eijs-Wittem. In opdracht van Brand’s Bierbrouwerijen uit Wijlre is van dit O.L.S (Oud Limburgse Spelen) toen door Ruud van die dag ’n ruim een uur durende kleurenfilm met origineel geluid vervaardigd. Van de toen 154 deelnemende schutterrijen won op die dag uitgerekend schutterij St. Maternus uit Wijlre. Het gevolg was dat het O.L.S. 1974 in Wijlre ook in opdracht van Brand’s Bierbrouwerijen volledig is vastgelegd in kleurenfilm en geluid. Het O.L.S 1974 werd gehouden op dezelfde zondag van de historische WK-voetbalwedsrijd Nederland-Duitsland. In deze film zijn ook de spannende en teleurgestelde gezichten van vele schutters te zien die Nederland op de, op het O.L.S.-terrein geplaatste tv’s, zagen verliezen. Beide films, volledig zonder rechten, zijn in Ruuds bezit.
Klik hier voor Ruud van Wersch in de Wittemse Tak.