Op 15 januari 2006 nam Liesbeth van Wersch (en Els Steen) afscheid als kerkenraadslid van de protestantse gemeente Beemster Als dank voor hun werk werd hen een interview afgenomen.

Mag ik u voorstellen: Liesbeth en van Wersch en Els Steen.

Daar zaten we dan, in het sfeervolle huis van Liesbeth. Op een maandagavond; normaal gesproken een vergaderavond van de kerkenraad en nu….. “We hebben echt een vrije avond”, aldus Els.

Vrije tijd hadden ze minder toen ze in 1998 aan hun eerste jaar begonnen. De viering van het 375 jarig bestaan van de kerk werd hun vuurdoop. Charles Lourens , met wie ze in de “commissie 375” zaten, droeg tal van ideeën aan.

Els: “onuitputtelijk was hij in het bedenken van plannen, zoals een reünie voor oud-ambtsdragers, een middag voor ouderen, voor jongeren en een boek over de kerk. Te veel om op te noemen.”

Liesbeth: “Ik heb wel soep gemaakt voor honderd man. Ik ben echt iemand die onder de mensen moet zijn. Ik praat graag. Els zet meer de puntjes op de “i”, zij is ook heel punctueel in de notulen.”

Els: “Ik hield de dingen graag kort. Ik was een jaar interim voorzitter van de kerkvoogdij. Je leert veel van zo’n bestuursfunctie. Die kennis neem je de rest van je leven mee. Bovendien waren we als kerkbestuur een heel inspirerend team. Dan heb je er vanzelf acht jaar plezier in”.

Liesbeth: “Ik vind het wel frustrerend dat er altijd om geld moet worden gedacht. De zorg over de financiën dringt de spiritualiteit soms op de achtergrond. “

Een pot geurige thee op tafel en een schaal koekjes en chocolade. Het is tijd voor een portretje Liesbeth.

Liesbeth
Liesbeth van Wersch kwam onder de meisjesnaam de Waal ter wereld. In Beemster, waar ze ook opgroeide. Ze woont er met man, zoon en dochter. Na diverse opleidingen volgde ze de Middelbare Hotelschool. Ze deed dat zo goed dat ze in 1984, 19 jaar jong, werd uitverkoren om als eerste meisje ooit, in de bediening te werken in het prestigieuze Amstelhotel in Amsterdam. Onder supervisie van een bekend Horeca-echtpaar John en Esther Halvemaan heeft ze daar waanzinnig veel geleerd. Zoals kennis van voedsel en wijn. Elke avond moesten we het menu in het Engels en Frans opzeggen. Je leerde bijzondere gerechten en sauzen bij de mensen aan tafel klaarmaken, de zogenaamde Table d’hôte.

Je zag zoveel beroemde mensen. Ik heb ook gillende meisjes moeten tegenhouden toen de Rolling Stones er logeerde. Het Amstelhotel was het hotel waar beroemdheden overnachtten, zoals de beroemde Horowitz, Roger More, Diana Ross en Madonna. Het is een belevenis om die mensen te ontmoeten en te mogen bedienen.” “Tja, dat heb je niet in een apotheek. Ik vond het al mooi dat Marco Bakker een keer bij ons kwam”, zegt Els zeer tot ons vermaak, droogjes.

Na drie en half jaar werken in de horeca in Duitsland keerde Liesbeth terug op haar geboortegrond. Sinds enige tijd werkt ze als relatiemanager in het Heerenhuis. Dat betekent Public Relations in de breedste zin. Maar ook wijninkoop en het samenstellen van exposities.

Haar man Max werkt als restaurantmanager eveneens in het Heerenhuis. “We kunnen heel goed samenwerken. Dat deden we als leerling in de opleiding al.  We houden ook allebei zeer van koken.” Dat kan Els volmondig bevestigen. “We zijn een poosje geleden te eten gevraagd. Nou, dat was zo geweldig, ze feestelijk en bijzonder.”

Blij dat ik hier woon

De Beemster: ze wonen er graag. Wat Els betreft was dat zeker niet altijd zo. “Toen ik hier vijfentwintig jaar geleden kwam wonen miste ik de bossen en duinen bij Heemskerk. Ik dacht “in wat voor gat ben ik nu gekomen. En nu? Ik zou niet meer weg willen. Blij dat ik hier woon.

De mensen zijn er vriendelijk en je voelt je veilig”. Liesbeth: “Ik zal niet zeggen dat de Beemster zaligmakend is, maar ik ben wel verknocht aan de polder. Ik hou van de mensen die er wonen. Qua ruimte zou ik ook kunnen wennen in Scandinavië. We zijn daar op vakantie geweest en de weidsheid van het landschap is overweldigend. Ik hoop dat de polder zijn open karakter behoudt. Je mag in het algemeen stellen dat onze wieg in een goed land stond. Ik ben me daar echt van bewust. Des te meer reden denk ik, dat je voor het verdriet en de ellende in de wereld je luiken niet mag sluiten. Ook en vooral vanuit je geloof niet”.

Els: “Doordat er via het nieuws zoveel rampen en ellende op je af komen, moet je oppassen dat je niet afstompt. Al dat geweld, wat willen mensen daar toch mee bereiken.” “Macht, denk ik”, zegt Liesbeth.

Els: “Ze gebruiken geweld om het geloof in te verpakken. Je voelt zo’n onmacht om er iets aan te doen.”

Stil gebed
Liesbeth: “We moeten proberen met kleine dingen ons best te doen, dat helpt ook lijkt me. Dat je aan bepaalde kerkelijke projecten, zoals voor Ghana en destijds die expositie van schilderijen van mensen met het syndroom van Down. Dankzij die tentoonstelling wonen die mensen niet meer in afschuwelijke gestichten maar in de stad. Daar worden ze gerespecteerd om wat ze zijn. Dan zie je dat we wel kunnen werken aan een betere wereld. Dat is hoopvol.”

Wat betekent het geloof in beider leven?
Liesbeth: “Ik was elf jaar toen ik al wist dat ik geloofde. Het was er gewoon. Het lijkt zo zweverig maar zo voelde ik het. Ik ervaar het geloof en ik heb er steun aan. Vanuit dat geloof probeer ik het positieve te zien in de dingen om me heen en vooral om niet te snel te oordelen. Daar moet je steeds weer je best voor doen.”

Els: “Ik voel dat minder sterk dan jij denk ik. Ik ervaar het geloof het meest door de mensen die op mijn pad komen. Toen Bert stierf heb ik dat ook zo goed gevoeld.”

En bidden?
“Vooral in de kerk”, klinkt het eensgezind. Els: “Zoals tijdens het stil gebed.
Dat mag van mij best langer duren.” Liesbeth: “Helemaal waar, ik ben soms nog niet klaar met bidden.”

Ank Pronk. Februari 2006

Klik hier voor het restaurant van Max en Liesbeth.

Klik hier voor Liesbeth van Wersch in de Heerlense Tak.