Sjef Vanweersch werd op 13 augustus 1907 geboren als vijfde kind van een gezin van acht kinderen. Hij overleed in Heerlen op 15 maart 1977. Hij werd 69 jaar. Hij trouwde voor de eerste maal in 1933 met Maria Magdalena (Leentje) Mullenders. Zij overleed echter veel te jong en veel te vroeg aan een hartkwaal in 1946, slechts 37 jaar jong. Zij waren dertien jaar getrouwd geweest.
In 1947 vond hij in Barbe Antoinette Savelsberg (1924 – 2003) een nieuwe liefde. Uit dit huwelijk werden Henk (roepnaam Harrie) en Angela geboren. Opvallend in de overlijdensakte van Jos is dat zijn eerste vrouw Maria Magdalena Mulders genoemd wordt, in plaats van Mullenders.
Sjef zong in zijn jonge jaren ook in het zangkoor Liederenkrans.
In januari 1961 schreef hij aan de gemeente Wittem een brief over zijn huurwoning die de eigenaar niet wilde opknappen en hem weg wilde hebben. Hij verzocht de gemeente Wittem tot verkoop van een stuk grond aan de Schulsbergerweg/ Ireneweg. Hij wilde daar 300 m² van kopen om een woning voor zichzelf te bouwen. Opvallend is dat hij de aanvraag ondertekende met Jos van Weersch, dus los van elkaar, terwijl hij in zijn brief de zijn achternaam typte als Vanweersch. In februari 1961 verkocht de gemeente de grond voor ƒ 7,50 de m².
In juli 1961 schreef hij wederom een brief dat een vriend ook daar hem wilde bouwen. Dat was J.P.M. Weijenberg.
De gemeente besliste snel want een kleine maand later kwam het akkoord zodat zij beiden in september 1961 met de bouw begonnen.
In juni 1964 bleek opeens bij nameting dat hij 235 m² had, in plaats van de gekocht 300 m². Dus vroeg hij teruggave van een deel van het teveel betaalde geld. Nu ondertekende hij met Jos Vanweersch.
Op zijn bidprentje stond: Niet alleen verstond hij de taal van mensen, dieren, planten en bloemen, maar zelfs iedere steen vertelde hem zijn eigen verhaal en die verhalen vertelde hij op zijn beurt aan ieder die naar hem luisterde. Zijn schat aan geologische vondsten, zijn stenen blijven ons na zijn dood het levensverhaal vertellen van de man die God zocht en vond in de gewone dingen van elke dag.
bron: foto’s met dank aan zijn dochter Angela Vanweersch.
WegWijslezers helpen Harrie aan nog eens 1000 lp’s
Harrie Vanweersch uit Landgraaf is een verwoed verzamelaar. “Geen handelaar!”, zegt hij beslist – van singletjes en elpees.
Aan het eind van de jaren ’60 begon hij als disc jockey met 50 singletjes en nu, een halve eeuw later, heeft hij zowat zijn hele woning van de vloer tot het plafond volstaan met vinylschijven en –schijfjes. Zelfs in de slaapkamerkleerkast hebben kleren moeten wijken voor platen.
Zo’n 34.000 singles en 11.000 lp’s zijn het. Tenminste, dat was twee weken geleden nog de stand. Omdat hij een heel ruime muzieksmaak heeft en nog lang niet uitverzameld is, deed hij toen een oproep in de Wie Helpt?-rubriek op de WegWijspagina.
Hij vroeg zich af of er lezers waren die nog platen en plaatjes hadden liggen die ze niet meer draaiden. Het maakte hem niet uit of ze nou van Jim Reeves of Abba, van Fats Domino of de Zangeres zonder Naam waren. Van pop tot operette, zo’n beetje alles was welkom.
Nou, die lezers waren er! Na de publicatie van de oproep meldden ze zich vanuit de hele provincie en nu we veertien dagen verder zijn heeft hij 12.000 langspeelplaten.
En daar blijft het niet bij, want er zijn nog diverse toezeggingen gedaan. Onder andere door “ene Marije Wellerlooi of zoiets”. Zij bood hem op zijn antwoordapparaat 5000 singletjes en lp’s aan die ze geërfd had, maar helaas, haar telefoonnummer stond er niet op. Hij kan haar dus niet terugbellen en hoopt dan ook van harte dat ze zich alsnog een keertje bij hem meldt.
Want, zoals gezegd: zo’n beetje alles blijft welkom. Ook al staat nu zelfs zijn gang vol met dozen elpees en singles, te wachten om geordend en beluisterd te worden.
Voor Harrie geen probleem. Hij vindt het heerlijk om er elke dag weer mee bezig te zijn. Hij zet wat muziek op, geeft zich aan het herstellen van de hoezen, het zoeken naar aanvullende informatie over de platen en de artiesten, het rubriceren. Zomaar, tot wel twee uur ’s nachts en hij vergeet dan soms zelfs te eten.
Wie nog singles of lp’s heeft en er Harrie een groot plezier mee wil doen kan alsnog bellen: 045-5325347
bron: Limburger van 20 oktober 2012
ps (noot webmaster) Harrie verzamelt ook alles over Elvis. Hij heeft 350 singles, 40 lps en alle 33 films..
In 1998 adopteerde Angela Vanweersch samen met haar toenmalige partner Bert (+) het graf van Andrew Scalf. Deze Amerikaanse soldaat ligt begraven op het Amerikaans kerkhof in Margraten.
Andrew J. Scalf was de enige zoon in het gezin Scalf. Hij had één zus die enkele jaren voor de oorlog overleden was. Andrew, door zijn vrienden Andy genoemd, diende bij de luchtdoelartillerie bij vliegvelden in Engeland. Toen generaal Patton in 1944 vrijwilligers nodig had voor de infanterie gaf Andrew zich zonder te twijfelen op om deel te nemen aan de gevechten op het vasteland van Europa. Via Normandië (juni 1944) kwam hij uiteindelijk ook in Limburg terecht. Hij moet in de omgeving van Banholt/Noorbeek/Reijmerstok gelegerd zijn geweest. Via Schinveld is hij in Duitsland terecht gekomen. De op 7 april 1921 geboren Andrew sneuvelt door een mortiergranaat in het Duitse Gerderath op 27 februari 1945. Hij was 26 jaar.
Op de linker foto staat zijn dochter, rechts is Andrew zelf.
Waarom adoptie?
In een tijdschrift uit Nijswiller stond een interview van het waarom Angela Vanweersch en haar partner het graf adopteerden.
De 2e wereldoorlog kennen velen van onze generatie alleen van verhalen van mensen die de oorlog hebben meegemaakt. In ons gezin werd er veel over gepraat. Mijn vader maakte 2 oorlogen mee en moeder 1. De oorlog liet verdrietige sporen achter, omdat drie broers van moeders kant niet meer thuis kwamen: de jongste van net 18 jaar.
25 jaar na de oorlog kwam bij ons het bericht dat een broer gevonden was. Via het Belgische Rode Kruis mocht moeders familie zijn persoonlijke bezittingen ontvangen: foto’s, telegrammen en het beursje met de rozenkrans. Dit werd 10 km van Boedepest gevonden op een veldweg.
Deze ervaring bracht me op het idee om in Margraten een militair graf te adopteren en ook een bloemetje te leggen bij de muur van de vermiste soldaten. Via een vriend die ook een graf heeft geadopteerd, kwam ik af snel in contact met Brenda, de dochter van militair Andrew. Ook kwam ik in contact met de dochter van een vermiste militair. In 1999 kwam Brenda naar Margraten. Zij kon voor het eerst bloemen leggen op het graf van haar vader.
Na dit contact ontstond er een bijzondere vriendschap. Brenda vindt er troost in en rust bij de gedachte, dat er ook bij bijzondere dagen zoals Kerstmis, Pasen, verjaardag, Vaderdag, de dag van het overlijden en de dodenherdenking een bloemetje wordt gelegd op het graf van Andrew, haar vader.
Brenda is twee, als haar vader thuis weg gaat en 4 jaar als het bericht komt dat hij gesneuveld is. Wanneer ze naar haar vader vraagt, geeft haar moeder geen antwoord en begint zij een ander gesprek Brenda gaat op zoek. “In de voetsporen van mijn vader,” noemt zij haar zoekactie. Via een Engelse paragnoste weet ze dat haar vader Andrew in Gerderath (Dld) bij Roermond gesneuveld is aan een bosrand.
In februari 2005 wordt op zijn sterfdag een H. Mis opgedragen. We brachten een bloemetje naar de plaats waar hij sneuvelde. In mei 2005 komt Brenda samen met haar man Sam naar Nederland om voor het eerst de “Memorial Day” op het Amerikaanse Kerkhof van Margraten mee te maken. Na 60 jaar heeft ze haar vader begraven en afscheid genomen. Wanneer Brenda en naar man een week in Limburg verblijven, bezoeken we samen veel van de voor haar bijzondere plekken. Het bos waar haar vader sneuvelde, de eerste adoptie-tante (waarvan ze als kind een paar houten klompjes kreeg).
Na het overlijden van haar moeder in 2003 vond ze brieven uit Nederland die haar vader altijd stuurde. In Maastricht bezochten we een grot die normaal niet toegankelijk is voor publiek. Omdat in deze grot met Kerstmis 1945 Amerikaanse soldaten de kerstnacht doorbrachten, mochten we met een andere Amerikaans gezelschap mee naar binnen. De Amerikaanse soldaten hadden met houtskool hun namen op de muur geschreven. Alle Amerikaanse bezoekers zochten uiteraard naar namen van bekenden op muur. Brenda sloeg een kreet van vreugde en liet haar tranen de vrije loop, toen ze de naam van haar vader had gevonden. Zeer voldaan konden Brenda en Sam naar huis terug. Ook wil ze een boek gaan schrijven met de titel “In de voetsporen van mijn vader.”
Bij het afscheid kreeg ik een knuffel en ze zei: “Ik weet dat jij voor mijn vader zorgt.” Als dank stuurt ze elk jaar een kerstpakket op. Een speciaal kadootje is een parelketting en armband die van haar moeder waren geweest. Ik hoop dat ik nog lang voor Andrews graf mag blijven zorgen en Brenda en haar familie op deze wijze een beetje troost en ondersteuning mag geven.
bron: www.heemkundeverenigingnijswiller.nl