Marcel van Wersch werd in Simpelveld in 1948 geboren. Na zijn lagere school tijd volgde hij, na de middelbare school, een juridische opleiding aan de universiteit waarna hij zich in Etten-Leur als advocaat vestigde. Hij trouwde met Betty Dijk, docente textiele werkvormen aan de lerarenopleiding van het Mollerinstituut in Tilburg dat sinds 1996 deel uit ging maken van Fontys Lerarenopleiding Tilburg. Zij kregen drie kinderen. In 1984 verhuisde Marcel naar zijn geboortedorp Simpelveld waar hij in 1988 trouwde met Marion Oostvogels.
Per 1 juli 1987 werkte Marcel samen met advocaat Heuvelmans uit Lemiers. Marcel had vervolgens zijn kantoor in zijn ouderlijk huis aan de Pastoriestraat 9a in Simpelveld. Sinds hij weer terug was in Simpelveld haalde hij ook oude banden aan hetgeen in 1987 resulteerde in het voorzitterschap van de net opgerichte heemkundige kring De Bongard in Simpelveld.
Hij stopte in 1993 en ging een totaal andere kant op, zoals uit dit onderstaande interview blijkt.
1999
Ik had genoeg van de stress en het gekonkel
Marcel van Wersch, ooit advocaat, tegenwoordig violist bij onder meer de Mosam Skiffle Train. ontmoeting: terras Vrijthof.
Na vijftien jaar advocatuur had ik er genoeg van. Ik was blij dat ik ervan verlost was. Waarvan? Van heel veel. Van de stress en het gedraai. Het zakelijke, de werkdruk, de harde mentaliteit. Het was me ook allemaal te vechterig. En ik ben geen vechtersbaas. Ik kreeg ook de indruk dat bepaalde collega’s een procedure lieten aanslepen. Soms jarenlang. Dat is kassa, kan ik je vertellen. Maar daar paste ik voor. Ik wilde vaak dingen onderling regelen. Met beide partijen tot overeenstemming komen. Geringe kosten voor alle partijen, begrijp je? Een advocaat heeft een inspanningsverplichting. Geen prestatieverplichting. In 1993 ben ik ermee gestopt en ik heb er nog geen moment spijt van gehad. Ik praat liever niet meer over die periode. Die is afgesloten. De laatste jaren vind ik mijn plezier terug in de muziek. Mijn ouders vonden dat hun vijf kinderen allemaal een instrument hoorden te bespelen.
Ik koos voor viool. Een pracht instrument, maar in veruit de meeste gevallen een instrument voor klassieke muziek. Ik had nog nooit country gespeeld. En in het café bij Jan van Cep in Amstenrade werd me gevraagd of ik interesse had om mee te spelen met de Skiffle Train. Ze zochten een violist. Ik vond het een uitdaging, terwijl ik niet eens van die muziek hield. Maar dat veranderde na de eerste proef met de bandleden. Het klikte meteen. Ook de muziek beviel me prima. Het is cajun, oldtime, bluegrass en folk. En meteen kwam dat gevoel voor de muziek van de eind jaren vijftig, zestig weer terug. De Beatles, Stones.
De laatste cd van de Skiffle Train heet Scheissegal‘. Merkwaardige titel? Ach. Het verhaal erachter maakt veel duidelijk. Een Duitser wil drugs kopen. Op de vraag: wat moet het zijn, antwoordt de man: das ist mir scheiss-egal. Als het maar smaakt. Dan poept de verkoper in een doos en zegt: Dit is het beste. En onversneden’. Nee, ik heb het uitstekend naar mijn zin.
Zittend op het terras met mijn ex-vrouw, tegenwoordig mijn vriendin Marjo, denk ik: Van Wersch, het leven is zo gek nog niet. Drink je iets mee?”
bron: De Limburger, dinsdag 19 oktober 1999
Marcel overleed op 7 juli 2001, 53 jaar oud. Bij zijn crematie werd een van zijn lijfspreuken uitgesproken:
Ik heb nu nog veel te leren. Stephan Grapelli, de wereldberoemde violist van de Hot Club de France, speelde nog toen hij 83 jaar oud was. Ik heb dus nog 30 jaar om zijn niveau te bereiken.
Mosam Skiffle Train
Mosam Skiffle Train is de verzamelnaam voor een aantal krasse knarren uit de provinciale muziekhistorie. Jean Innemee (zang, bas, gitaar) en Henri Nafzger (gitaar) maakten lang geleden furore bij zowel The Walkers als The Mosam Skiffle Group, Maddi Bleize (zang. accordeon, washboard) droeg ooit de eretitel “Limburgse Elvis Presley” en Harry Sillen (zang, gitaar, banjo) zong tussen Eijsden en Mook solo al de skiffle-troubadour Henry Saint John.
Samen met Marcel van Wersch (viool) hebben deze veteranen hun oude muzikale liefde opnieuw
omhelst, ditmaal onder de naam The Mosam Skiffle Train.
Op de debuut-cd ‘Rent Party’ (Maristone) spelen de vijf heren vijftien oude en nieuwe nummers, waaronder de voormalige Walkers-hit ‘No more corn on the Brazos”.
Daarnaast wordt vrolijk gestoeld met repertoire dat niets met skiffle gemeen heeft:
“The Red Rose Cafe” (oftewel ‘Het kleine café aan de haven’ van Pierre Kartner) en “Scheisegal” (op de melodie “Overal waar de meisjes zijn”).
Dit zijn twee muzikale grappen tussen een trits skifflenummers die met verfrissende stijlopvatting en een geheel eigen “sound” worden gebracht. En natuurlijk met als meest herkenbare element die gruizige stem van “good old” Jean Innemee.
Een minpuntje: op sommige momenten mis je op “Rent Party’ de pit en de bevlogenheid die de muziek van het grote Engelse skiffle-voorbeeld Lonnie Donegan kon uitstralen.
Bron: Land van Weert, 27 oktober 1999
Met de Mosam Skiffle Train uit Maastricht maakte Marcel Van Wersch twee cd’s: Rent Party (1999) en Back Water (2001, posthuum). Ook speelde hij ook in The Cripple Creek Band.
The Mosam Skiffle Train kwam voort uit de Mosam Skiffle Group en de bekende groep The Walkers. Oud leden van beide groepen gingen verder in deze Mosam Skiffle Train.
Met dank aan Fien Innemee.
Klik op een foto.
Klik hier voor Marcel van Wersch in de Simpelveldse Tak.