Ik koos voor viool. Een pracht instrument, maar in veruit de meeste gevallen een instrument voor klassieke muziek. Ik had nog nooit country gespeeld. En in het café bij Jan van Cep in Amstenrade werd me gevraagd of ik interesse had om mee te spelen met de Skiffle Train. Ze zochten een violist. Ik vond het een uitdaging, terwijl ik niet eens van die muziek hield. Maar dat veranderde na de eerste proef met de bandleden. Het klikte meteen. Ook de muziek beviel me prima. Het is cajun, oldtime, bluegrass en folk. En meteen kwam dat gevoel voor de muziek van de eind jaren vijftig, zestig weer terug. De Beatles, Stones.
De laatste cd van de Skiffle Train heet Scheissegal‘. Merkwaardige titel? Ach. Het verhaal erachter maakt veel duidelijk. Een Duitser wil drugs kopen. Op de vraag: wat moet het zijn, antwoordt de man: das ist mir scheiss-egal. Als het maar smaakt. Dan poept de verkoper in een doos en zegt: Dit is het beste. En onversneden’. Nee, ik heb het uitstekend naar mijn zin.
Zittend op het terras met mijn ex-vrouw, tegenwoordig mijn vriendin Marjo, denk ik: Van Wersch, het leven is zo gek nog niet. Drink je iets mee?”
bron: De Limburger, dinsdag 19 oktober 1999
Marcel overleed op 7 juli 2001, 53 jaar oud. Bij zijn crematie werd een van zijn lijfspreuken uitgesproken:
Ik heb nu nog veel te leren. Stephan Grapelli, de wereldberoemde violist van de Hot Club de France, speelde nog toen hij 83 jaar oud was. Ik heb dus nog 30 jaar om zijn niveau te bereiken.