In de tweede helft van de 19e eeuw waren er in Gulpen twee hotels: Hôtel de la Couronne en Hôtel au Cheval. In 1890 wilde de Gulpener brouwer Edmond Smeets bij de Gulperberg een hotel bouwen. De krant De Tijd schreef: Gulpen zal weldra datgene bezitten waaraan het tot dusver dringend behoefte gevoelt. Rond 1891 ontstond hotel de la Poste in Gulpen waarvan Bernard Heimbach eigenaar was. Hij werd in het Duitse Vettweiss (50 km oostelijk van Aken) in 1855 geboren. In 1884 kwam hij vanuit Amstenrade in Gulpen terecht. In 1892 trouwde hij, als bediende, voor de eerste maal met Maria Philippens (1870-1893). Uit dit huwelijk werd in 1892 een zoon geboren die kort daarop overleed. Maria overleed zelf in Gulpen op 23-jarige leeftijd in 1893. Bernard was toen al hotelhouder. In 1895 trouwde hij met haar zus Anna. De oudste advertentie is uit 1892.
In juni 1896 had het hotel van Heimbach blijkbaar een verbouwing achter de rug want hij adverteerde met een feestelijke opening.
Het hotel, gevestigd in de Dorpsstraat 28, had in 1897 25 kamers. Heimbach is een gedreven man. Hij adverteerde als enige Gulpener hotelhouder veel in twee landelijke dagbladen: de Telegraaf en het Algemeen Handelsblad. Een jaar later adverteert hij al met 35 kamers. In april, mei en juni is de pensionprijs ƒ 2,- en in juli en augustus van datzelfde jaar ƒ 2,50 (ca €1,20) per nacht inclusief ontbijt. Achter het hotel is een prachtige grote tuin. Wellicht daarom dat hij in 1900 met het woord herstellingsoord begint te adverteren. met in het voor- en najaar een billijk arrangement.
H. Witte schreef in 1898 een toeristisch boek over Gulpen. Over hotel de la Poste schreef hij:
Het Hotel de la Poste moet zeker op de eerste plaats genoemd worden. ‘t Ligt in de Dorpsstraat tegenover het Post- en Telegraafkantoor, dat iederen dag van ‘s morgens 81⁄2 tot‘s avonds 61⁄2 ure en ‘s Zondags van ‘s morgens 81⁄2 tot 91⁄2 ure open is. Men vindt in dit alleszins aanbevelenswaardig Hotel een prompte bediening door den hotel-houder B. Heimbach zelf. Al wat de plezierreiziger en toerist kan verlangen wordt hem verschaft. Lees-, conversatie- en billardzaal, zomertuin, veranda enz. en daarenboven alles puike kwaliteit voor den inwendigen mensch.
Het hotel was vooral in het seizoen erg populair. In 1901 waren er zoveel boekingen dat de gasten bij particulieren ondergebracht werden.
In augustus 1905 werd in het hotel een bijeenkomst georganiseerd om met de Rijkslandbouwleraar kennis te maken. Ongetwijfeld was Xavier van Wersch (Simpelveldse Tak) daarbij aanwezig. Hij was immers zelf leraar aan de winterlandbouwschool. Op deze manier maakte Xavier kennis met het hotel dat hij in 1937 zou kopen.
Wat was er toch aan de hand? In 1905 plaatste Heimbach een advertentie waarin hij overging tot een openbare verkoop van zijn hotel. Maar het werd niet verkocht. Er waren geen kopers.
Ondanks dat, ging het goed met het hotel. In 1907 stond het te boek als Grand Hotel de la Poste waarbij de pensionprijs nog steeds ƒ 2,- was, hoewel we inmiddels 9 jaar verder zijn. Het hotel had als een van de eerste in Gulpen telefoon. Het nummer was 6. Nummer 1 had graaf d’Ansembourg op het kasteel in Gulpen en nummer 2 was van de Gulpener Bierbrouwerij. Hotel de la Poste was het enige hotel in Gulpen met een telefoonaansluiting.
Slecht nieuws dat in vele kranten stond was de diefstal in 1920 van mantels, overjassen, acht paar schoenen, hoeden, linnengoed, likeuren, sigaren, eieren, geld en een revolver. De dieven hadden, voordat zij vertrokken, zich ook nog te goed gedaan aan cognac met eieren. De schade was f. 600,-. Een van de dieven had zijn eigen jas achtergelaten. En een politiehond vond daarom een spoor naar de inbrekers die gevangen werden genomen.
Pas in maart 1920 kon Heimbach zijn hotel aan H. Volders verkopen.
DANKBETUIGING.
Nu met ingang van 16 Maart, het HOTEL DE LA POSTE
ln beheer aan een ander overgaat, gevoel ik mij gedrongen aan allen die gedurende meer dan een kwart eeuw mij hunne gewaardeerde clientèle hebben geschonken, daarvoor mijn besten dank te
betuigen. Dank aan de inwoners van Gulpen en omstreken; dank aan de heeren reizigers, aan de Vereenigingen en Families, die op hun uitstapjes
het Hotel met een bezoek vereerden, dank aan de heeren Rijtuigverhuurders van Valkenburg, die vooral ‘s zomers het Hotel met hunne talrijke gezelschappen uitkozen om er te verpoozen; dank aan de duizenden vreemdelingen, die in hunne
vacantie hier kwamen uitrusten.
Van deze gelegenheid wil ik gebruik maken om mijn opvolger in de gewaardeerde gunst van allen minzaam aan te bevelen.
GULPEN, Maart 1920.
B. HEIMBACH.
Onder referte aan bovenstaande heb ik de eer het geachte publiek bekend te maken, dat het zoo gunstig bekend staande
HOTEL DE LA POSTE van af heden door mij op denzelfden voet als vroeger zal worden geexploiteerd. Door nette en
reëele bediening hoopt hij de vroegere begunstigers te behouden en nieuwe te verwerven.
Onder minzame aanbeveling
H. VOLDERS v.h. B. HEIMBACH
Bernard Heimbach overleed in 1922 en werd 66 jaar. Zijn weduwe zou in 1953 overlijden.
In 1923 werd Hotel de la Poste weer verkozen tot bondshotel van de ANWB. Jan Hubert Volders was sinds 1920 de nieuwe eigenaar. Hij vroeg in 1924 een vergunning aan voor een aanbouw bij zijn hotel van een concertzaal met zeven slaapvertrekken, een badkamer en twee privaten.
In 1929 werd de Duitse Heinrich Emil Backerra (1999-1961) de nieuwe uitbater. Hij kwam uit Krefeld, ging naar de Hotelschool in Berlijn en trouwde daarna met Maria Kreuwels (1997-1976) uit Sint Geertruid. Na hun huwelijk gingen zij in Maastricht wonen waar hun kinderen geboren werden. Emil Backerra was de chef-kok bij hotel Du Casque in Maastricht.
Het hotel in Gulpen had nog steeds 35 kamers en vijftig bedden. De seizoensprijs was ƒ 4,- en in het voor- en naseizoen een kwartje goedkoper. Ook hier vond weer een diefstal plaats. Een hotelgast, die al enkele dagen het hotel verbleef, ging er vandaar en nam ƒ 160 mee aan spaargeld van de kelner.
Lang bleef de familie Backerra niet in Gulpen want in oktober 1932 vestigden zij zich weer, na vier jaar, in Maastricht. Hier ging hij verder met, wat we vandaag de dag noemen, een cateringbedrijf. In augustus 1934 gingen zij naar Eindhoven en maart 1939 kwamen zij weer terug in Maastricht.
Volders was nog steeds de eigenaar van het gebouw. Zodoende wilde hij in september 1932 het aanzicht van het hotel aanpassen.
Daar kreeg hij geen toestemming voor. Vandaar dat hij zijn plannen aanpaste en de balustrade aan de achterkant van zijn pand door aannemer Lemmens uit Gulpen liet bouwen.
De nieuwe eigenaar of uitbater van hotel de la Poste werd in oktober 1932 het echtpaar Lemmens- Kessels. Johannes Hubertus Alphons Lemmens (1890-1963), was een geboren Gulpenaar. Zij openden met een groot concert.
Hij trouwde in 1917 met Johanna Kessels (1889-1953). Zij woonden aan de Markt in Gulpen. In 1920 nam hij de steenkolenzaak van P. Odekerken uit Gulpen over. In 1924 had hij een electrische timmerfabriek met veertig man personeel in de Dorpsstraat, dezelfde straat waar hotel de la Poste was. De achterkant van de werkplaats grensde aan de tuin van het hotel. Hij had geen horeca achtergrond maar was schrijnwerker (timmerman). De exploitatie van het hotel besteedde hij daarom uit. Hij kocht het hotel in deze crisis jaren om toch contant geld te generen om zijn personeel van de timmerfabriek uit te betalen. Ook had hij daarom korte tijd aan de Dorpsstraat een schoenenzaak. Lemmens kocht grond van de graaf om huizen te bouwen. Lang bleef hij geen eigenaar van het hotel. In april 1933, dus na zeven maanden opende de nieuwe eigenaar, de weduwe Hoedemakers-Teheux, het verbouwde hotel.
Maar het was Alphons Lemmens die het hotel na zijn aankoop verbouwd had. Hij heropende het geheel nieuw gemoderniseerde hotel-café-restaurant in november 1932. In 1937 hadden zij en hun dochter de schoenenwinkel Modern aan de markt in Gulpen. Haar vader was aannemer.
De weduwe J. Hoedemakers –Teheux bracht de pensionprijs van f. 4,- terug naar f. 3,50 nadat zij 1 april 1933 het hotel gekocht had.
Oorspronkelijk kwamen zij uit Brussel. Het hotelwezen was hen niet vreemd. Zij en haar man hadden sinds maart 1929 in Venlo het hotel Central op de Markt.Helaas heeft haar man, Jules Hoedemakers, dat niet lang mogen meemaken. Hij overleed in 1930, 46 jaar oud. Hij liet twee zonen na.
Anne Marie Teheux (1889-1953) ging verder in Gulpen waar zij hotel de la Poste van dhr. Lemmens gekocht had. Pas in december 1933 schreef zij zich officieel in in het Handelsregister van Maastricht. Was dat voor of na de brand van december 1933? Een cafébezoeker zag opeens rook met vonken uit de schoorsteen komen. Boven stond rook in iedere kamer en één bed stond in brand. De bezoekers en de gasten konden deels het vuur doven. De brandweer merkte dat het vuur tussen de plafonds zat en kon dat blussen maar de schade was aanzienlijk. Maar weer niet zo aanzienlijk dat er die maand nog steeds in een van de zalen vergaderd kon worden.
In 1933 verzocht H. Volders via een advertentie in het bezit te komen van een stookketel voor de centrale verwarming voor hotel de la Poste. Was hij nog steeds de eigenaar?
Ook zij adverteerde regelmatig, alleen veel in Volk en Vaderland, weekblad der Nationaal Socialistische Beweging in Nederland. Vandaar dat de sterrit van de NSB op juli 1935 hun laatste stop in de tuin van het hotel had. De inlichtingendienst, die alles in de gaten hield, schreef: Aangezien Gulpen geen behoorlijke parkeergelegenheid heeft voor circa tweehonderd auto’s, waaronder verschillende touringcars, had het personeel reeds alleen hieraan een zeer zware taak. De deelnemers stapten alhier dadelijk uit en begaven zich onmiddellijk naar den tuin van het Hotel de la Poste, die voor het publiek was gesloten en uitsluitend toegankelijk was voor leden der N.S.B.
Twee broers van Anne-Marie Teheux waren gehuwd met twee zussen Lepage. De latere eigenaar Xavier van Wersch was getrouwd met Helene Lepage. Op deze manier kwam Van Wersch in het bezit van hotel de la Poste. De weduwe Hoedemakers-Teheux verkocht na vier jaar eigenaar geweest te zijn, het hotel in 1937 aan Xavier van Wersch.
Xavier van Wersch, zoon van een hotelhouder in Simpelveld, was gehuwd met Helene Lepage, de zus van beide Lepages die met de broers Teheux gehuwd waren. Anne-Marie Teheux was dus via de vrouwelijke kant familie van Xavier van Wersch. Hij nam het hotel in maart 1937 van hen over. Zoals al eerder beschreven was hij bekend met dit hotel. Xavier en zijn vrouw Helene Lepage brachten de pensionprijs terug van ƒ. 3,75 naar ƒ 3,- Logies en ontbijt waren ƒ 1,75 en een diner kon je al genieten vanaf ƒ. 1,-
Het hotel had 32 kamer en veertig bedden. Hij adverteerde vooral lokaal en niet nationaal. Tot nu toe had het hotel nooit lang een eigenaar gehad. Ook met Xavier werd deze “vloek”vervolgd. Xavier overleed in april 1938, een jaar nadat hij het had aangeschaft. Zijn weduwe zette het hotel nog enkele maanden voort en verkocht het in oktober 1938 aan P.H. Thorissen-Kettel.
Paul Hubert Thorissen (1898) werd in Rheydt (D) geboren. Hij trouwde met Frieda Kettel uit Bochum (D). Sinds 1915 woonden zij in Roermond en later met hun kinderen in de Mariagardestraat 23-25 waar hij monteur was. In oktober 1938 adverteerde hij met de heropening van het hotel. Alleen had hij het hotel een andere naam gegeven. Het heette vanaf nu Hotel Bergland.
In januari 1941 werd op verzoek van Jan Hubert Volders (1870-1944), gehuwd met Maria Catharina Weijers (1867-1938), meubilair uit hotel Bergland openbaar verkocht. Kleerkasten, linnen- en keukenkasten, glazenkast, hoekkastje, ijskast, maar ook 13 wastafels, nachtkastjes, spiegels, beelden, vazen, (…) linnengoed, porselein, glas- en aardewerk.
Jan Hubert Volders overleed in maart 1944, 74 jaar oud en zonder beroep. De notaris hield op verzoek van de erfgenamen in juli 1944 een openbare verkoop. Hij verkocht in hotel Bergland het hotel Bergland met de remise, de stal, erf en tuin met het daarachter gelegen huis en tuin. Maar ook diens huis en tuinen aan het Kerkplein in Voerendaal.
Ook Thorissen had het dus niet lang in zijn bezit. Eind 1941 had Jan Iske (1907-1975) uit Amsterdam het gekocht. Hij was gehuwd met Victorina Krans (1916) die in Maastricht geboren was. Victoria was lid van het operagezelschap. Jan ontmoette haar tijdens een uitvoering. Zodoende bleef hij in Gulpen. Zij trouwden echter in Amsterdam.
Hij leidde het hotel goed door de oorlog en hield (pas) in september 1946 een groot bevrijdingsbal. In 1950 kwamen honderd gerepatrieerden uit Indonesië in het hotel.
April 1953 werd hotel Bergland voor de zoveelste keer van de hand gedaan. Dit keer via een openbare verkoop.
Het hotel had 26 kamers. Jan Iske vertrok met zijn vrouw naar Sittard waar zij begin oktober 1953 het hotel l’Ortye op de Markt van de heer J.A.G. l’Ortye gekocht hadden.
Er waren in 1950 in Gulpen vier hotels: Bergland, Bucholz, Franssen en Schijns.
In mei 1953 werd Maria Hubertina Wittevrouw (1925), echtgenote van Willem Deckers op papier de eigenaar van het hotel. In 1956 heette dat exploitante. De heer Deckers had in Gulpen in de vijftiger jaren een groothandel in mineraalwater, limonades en likeuren. Zijn vrouw droeg het hotel in september 1958 het eigendom over aan haar man.
Het hotel kende een bloei na een grote renovatie. In Gulpen werd mede door Deckers het uitgaansleven leven ingeblazen. Het café-restaurant werd naar gerenommeerde hoogte getild. De chef-kok van Chateau Neercanne, een ober en een pianist werden aangenomen. Vele verenigingen vonden hier onderdak. Willy Deckers richtte in 1956 de Carnavalsvereniging “de Garekiekere” op. De zalen diende o.a. voor de zittingen. Later kwam er nog een bar bij “Bar La Villette”. Rond 1958 werden de hotelkamers en keukens verhuurd en in gebruik genomen voor opvang van gerepatrieerden uit Indonesië. Deckers vertrok in 1960 naar Maastricht waar hij voor de brouwerij Stella Artois ging werken.
In januari 1960 werd H. Savelkoul de eigenaar van het logiesverstrekkende, restaurant- en cafébedrijf. In dat jaar vond er ook een omnummering plaats van de Dorpsstraat waardoor het hotel niet meer op 24c zat maar voortaan op nummer 19. Savelkoul redde het ook niet lang want in september 1960 werd het hotel opgeheven.
Waarschijnlijk werd het toen door Oranjereizen uit Valkenburg gekocht. De prijs van een kamer met ontbijt was in 1955 inmiddels ƒ 9,- en goede wijnen waren er vanaf ƒ 4,50 per fles. Twee jaar later, in 1960, was de pensionprijs opgelopen tot ƒ 10,50. Oranjereizen had diverse hotels, reisbureaus en een touringcarbedrijf met elf bussen in eigendom. Oranjereizen bood natuurlijk ook reizen aan. In 1962 kostte een zevendaagse vakantie naar hotel Bergland met pension, reiskosten en twee buitenlandse reizen ƒ. 77,- (€35).
P. J. Gaillard voerde de directie maar juridisch stond het geheel op naam van zijn vrouw die het geld had ingebracht. In juli 1966 kwam na elf jaar in bezit geweest te zijn, de kentering. De politie wilde weten wie feitelijk de wettelijke eigenaar was omdat de drankvergunning van dit hotel naar een ander hotel was gegaan. Daarom nam de politie de hele drankvoorraad van hotel Bergland in beslag. Het nu nog steeds bekende concern Dirk van de Broek legde vervolgens in september 1966 beslag op twee van de zes hotels en een maand later werd surseance van betaling door Oranjereizen uit Valkenburg aangevraagd en verkregen. Twee jaar later werd hotel Bergland wederom via openbare verkoop verkocht.
De nieuwe eigenaar werd in juni 1968 voor ƒ 70.000 de heer J.M. Keyender die van het hotel Bergland een Naamloze Vennootschap maakte. Mededirecteur was Antoon Bogman (+ 1970), aannemer in Beek. De heer Keyender had al hotel Heizicht in Valkenburg.
Twee hotels bleek toch te veel te zijn. Vandaar dat, na surseance van betaling, het hotel in Gulpen weer via openbare verkoop, op 13 januari 1972 verkocht werd. De nieuwe eigenaar werd Bar Dancing Galouppe.
De eerste paar jaar maakten zij nog gebruik van het hotel, maar al gauw werd dat afgestoten en het bedrijf ging verder als bar Bergland dancing, disco. In 2004 werd dat veranderd in Grand Café Galouppe. De hotelkamers op de eerste verdieping werden tot een appartement verbouwd en op de tweede verdieping is het repetitielokaal van de harmonie. De zolder werd verbouwd tot vergaderzalen.
Met dank aan de familie Heimbach, Backerra, Lemmens, Van Wersch, Deckers.
© Philippe van Wersch, www.warsage.nl 2018.