“Seniora” gaat gewoon door na 65ste
De geraniums zijn voor Hanneke van Wersch nog geen alternatief.
door Henny Zetteler
TILBURG
“Vlak het positieve effect op de sterk stijgende kosten in de gezondheidszorg vooral niet uit. Mensen die na hun pensioen de kans krijgen te blijven werken, blijven gezonder. Op vrijwillige basis moet dat kunnen.”
‘Seniora ’, zoals ze zichzelf noemt, Hanneke van Wersch-Eickhout (65) is een gelukkig mens. Haar werkgever Fujifilm in Tilburg ziet haar dit jaar nog niet achter de geraniums zitten. Over het adagio ‘Pensioen is Pensioen’ dat in Nederland nog stevig opgeld doet, denkt het Japanse bedrijf, met een gemiddelde leeftijd van werknemers die rond de 43 schommelt, sinds kort genuanceerder.
Weliswaar eindigt Hanneke’s vaste arbeidscontract, maar via een uitzendorganisatie mag ze als eerste gepensioneerde in deeltijd voorlopig een jaar blijven. Intern is over het verzoek van Van Wersch wel stevig gediscussieerd, bevestigt woordvoerder Erik Martens van Fuji. Het gaat bij Hanneke om een proefproject.
Dat zal haar een zorg zijn. Ze blaakt van energie en oogt met haar blonde haren heel jeugdig. Hanneke is ervan overtuigd dat de wetgeving in ons land op dit punt zal worden aangepast.
“Langer werken voor senioren moet op vrijwillige basis kunnen. Maar het bedrijfsleven en de ondernemingsraden zijn er nog niet klaar voor.” Overigens zijn vakbonden en het rijk als werkgever het er sinds deze week over eens, dat een werkverbod na je 65ste niet meer van deze tijd is.
Hanneke begon als meisje van 15 meteen na de mulo op de boekhoudafdeling van C&A in Tilburg. Drie jaar later lonkte textielbedrijf De Regenboog.
“Maar de Heren Jansen van toen wilden geen getrouwde vrouwen in dienst, dus toen ik op mijn 22ste ging trouwen, moest ik weg.” Haar eerste echtgenoot studeerde bouwkunde en van hem erfde ze de liefde voor huizen en alles wat daar mee te maken had. “Coördinator Housing’ staat er op haar Fuji-kaartje. Heel in het kort komt die functie erop neer, dat ze zich vooral bezighoudt met het onderdak brengen van personeelsleden. Ze doet zowel de Japanse als de Nederlandse ‘housing’ en heeft in de loop van de zeventien jaar dat ze inmiddels bij Fuji werkt al velen een dak boven het hoofd bezorgd.
Vooral ook veel jonge knullen uit Groningen en Friesland, die via advertenties hier bij Fuji terechtkwamen.
“Ik kwam in april 1990 op mijn 47ste bij Fuji binnen via een uitzendorganisatie. Ik zal via een uitzendorganisatie ook weer vertrekken. Mijn collega’s heb ik wel opdracht gegeven mij scherp in de gaten te houden. Als ik ‘oude tante-neigingen’ ga vertonen kras ik op.”
Al die leuke dingen, die je jezelf na je pensioen doorgaans belooft te gaan doen hoeven voor haar niet. “Leuke dingen heb ik mijn leven lang al gedaan, ik reis al veel en zit ook al jaren in het vrijwilligerswerk.”
Dat haar nieuwe partner, die in het uitzendwerk zit, jonger is speelt voor Hanneke ook een rol om door te gaan. “Hier bij Fuji kan ik mijn creativiteit kwijt . Ik kan er niks aan doen dat ik 65 ben.
bron: Brabants Dagblad 16 oktober 2007
‘Huizen zijn mijn passie’, zegt Hanneke van Wersch (65), coördinator housing bij Fujifilm Tilburg. ‘Bij Fuji beheer ik de huizen en het personeelshotel voor Japanse expats en hun familie. Ik huur en koop huizen voor de Japanse werknemers van Fujifilm, zorg voor de inrichting, laat de tuin aanleggen en maak ze wegwijs in Tilburg als ze aankomen. ‘Ik ben op mijn 15de begonnen met werken op kantoor in de boekhouding. Toen ik 22 was en trouwde, moest ik stoppen. Dat was toen nog zo.
‘Ik heb niet stilgezeten. Ik heb drie kinderen gekregen, was kamp moeder voor astmatische kinderen, heb pleeg kinderen in huis genomen en zat in een schoolbestuur. Toen mijn jongste dochter vier jaar was, ben ik weer gaan werken. Eerst bij een uitzendbureau, later bij de Efteling en uiteindelijk bij Fujifilm Manufacturing Europe. Twee jaar voordat ik 65 werd, heb ik een verzoek ingediend om bij Fujifilm te mogen blijven werken. Daar was geen beleid voor.
Ik heb toen voorgesteld om mij als proefproject te zien. uiteindelijk zorgde onze Japanse directeur voor de doorbraak. ‘Nu werk ik via uitzendbureau 65plus voor Fujifilm. Ik heb dezelfde baan, maar anderhalve dag minder, dus drie dagen in de week. Ik krijg extra administratieve ondersteuning van een collega. Ik vind mijn werk veel te leuk, ik wil voorlopig niet stoppen. Bovendien heb ik twaalf jaar niet gewerkt, dus ik heb een pensioengat. Nu laat ik mijn pensioen renderen, terwijl ik leef van mijn salaris. Financieel kom ik redelijk rond. Omdat ik de pensioengerechtigde leeftijd heb, krijg ik niet uitbetaald als ik ziek word. Mijn AOW gebruik ik als een soort spaarpotje. Twee weken geleden zei mijn Japanse leidinggevende bij de eerste evaluatie: ‘We kunnen je de komende twee jaar nog niet missen.’ Dat was fijn om te horen.’
bron: Brabants Dagblad
Ik treed graag buiten gebaande paden’
“Waarom zou ik stoppen met werken?” Herhaaldelijk stelt Hanneke van Wersch-Eickhout zichzelf die vraag tijdens het interview hardop. Even zo vaak geeft ze zelf het antwoord: “Ik werk graag, heb hier veel plezier en voel me er geestelijk en lichamelijk heel goed bij. Dus ga ik lekker door. Apart? Ach, ik ben altijd al iemand geweest die graag buiten de gebaande paden treed”.
Op 14 september vierde ze haar 65e verjaardag. Normaliter is dat het moment waarop het spreekwoordelijke leven achter de geraniums aanbreekt, zo niet voor Hanneke. Ze beseft maar al te goed dat ze een pionier is om haar werk op de Japan Desk (voluit: expatriate services & coordinator housing) te blijven doen. Ze is de eerste medewerker van FUJIFILM Tilburg die (parttime) blijft werken, ook nu ze recht heeft op AOW en de gespaarde pensioengelden. Ze is dankbaar voor die kans, al was daar wel een pittige interne discussie voor nodig.
“Twee jaar geleden begon ik te spelen met de gedachte om te blijven werken na mijn 65e”, herinnert Hanneke zich. “Ik sprak er met deze en gene over en hoe vaker ik dat deed, hoe meer het me ging benauwen om helemaal te stoppen. Daar komt bij dat mijn man jonger is dan ik. Zou ik dan in mijn uppie thuis moeten gaan zitten? Geen aantrekkelijke gedacht,’ lijkt mij zo.
Vreselijk dankbaar
Dus bracht Hanneke op een goed moment haar toenmalige baas, Hank Sato, op de hoogte van haar voornemen om te blijven werken. “Hij steunde me volop, al kon hij het niet nalaten om grapjes te maken over ‘Hanneke achter de geraniums’. In het najaar van 2006 heb ik het verzoek officieel ingediend om te mogen blijven werken. In de loop van dit jaar heb ik daar groen licht op gekregen en daar ben ik FUJIFILM vreselijk dankbaar voor.
Blijft Hanneke nu werken omdat ze geen hobby’s heeft of bang is om straks in een zwart gat te vallen? Haar reactie is duidelijk: “Hobby’s heb ik genoeg en ik ben ervan overtuigd dat ik straks voldoende tijd heb om me tai chi (Chinese bewegingsleer) eigen te maken; dat is allang een wens van me.” Vrijwilligerswerk kan toch ook in het post-arbeidzame leven? Dat doe ik mijn hele leven al en dat zal echt niet veranderen. Heb veel in het jeugdwerk gedaan, leiding gegeven tijdens therapeuthische kampen voor astmatische jongeren, ben lid van verschillende schoolbesturen en pleegmoeder van een Vietnamese tiener geweest. Moet je per se met pensioen zijn om dat allemaal te doen? We zien dat getal van ’65’ veel te veel als een mijlpaal, als de grens tussen een actief en een niet-actief leven. Daar doe ik dus niet aan mee.”
Zeventien jaar geleden trad Hanneke bij Fuji in dienst. “Ik gold toen met mijn 48 jaar als oud op de arbeidsmarkt, kun je nagaan.” Ze had er toen al een lang arbeidzaam leven opzitten. “Ik behoor tot de generatie vrouwen die na het middelbaar onderwijs (mulo en een middenstandsdiploma) geacht werd te gaan werken om zo een bijdrage te leveren aan de huishoudportemonnee. Bij C&A in Tilburg begon ik als assistent boekhouding, werkte ik met een enorm grote boekhoudmachine met inlegkaarten en rekende met mechanische telmachines.” Na verloop van tijd trouwde ze. “Dus kon ik vertrekken. Begin jaren zestig was het bij sommige bedrijven in Tilburg absoluut not done om als getrouwde vrouw te werken. Ik ging toen mijn toenmalige echtgenoot helpen, die bouwkunde studeerde en later in die branche ging werken. Daar heb ik nu nog profijt van. Als ik voor Fuji huizen moet (ver)kopen, dan sta ik tegenover de makelaar mijn mannetje. Knappe jongen die me een verhaaltje op de mouw speldt.”
Toen de kinderen wat ouder waren, lonkte de arbeidsmarkt weer. Bij de Efteling ging Hanneke op de afdeling Marketing werken. “Dat was een hartstikke leuke, maar hectische tijd. Toen ik ging scheiden, had ik behoefte aan negen-tot-vijf baan. Zo kwam ik bij Fuji terecht.”
Tante Sidonia
“Ik begon echt als vliegende keep”, weet ze nog. “Ik hielp bij de receptie, deed wat bij het interne reisbureau, stak een hand uit bij de afdeling PR en startte op de afdeling Facilities. Na verloop van tijd moest ik de Dutch Housing gaan regelen.
Dat was in de tijd dat P3 gebouwd werd. Fuji moest toen de nodige technicians en engineers van buiten de regio gaan zoeken. Ik struinde dan de woningbouwverenigingen en makelaars af voor geschikte woningen voor deze nieuwe collega’s. Na verloop van tijd heb ik er Japanese Housing bijgekregen.
Daardoor heb ik ook veel leuke contacten ontwikkeld met de Japanners. Niet alleen met de collega’s –die werken voornamelijk-, maar met hun echtgenotes. Voor hen heb ik echt respect. Zij volgen tenslotte hun mannen naar het andere eind van de wereld. Ik kom regelmatig bij ze over de vloer. Dat moet een koddig gezicht zijn: ik als een soort tante Sidonia met mijn schoenmaat 41 tussen die sierlijke, kleine vrouwen met schoenmaatje 35. Maar we gaan prima met elkaar overweg, hoor.”
Voortaan werkt Hanneke drie dagen via een uitzendconstructie bij FUJlFILM Tilburg. “Ik kwam in 1990 als uitzendkracht en zal ook weer als uitzendkracht definitief de deur achter me dichttrekken. Wanneer? FUJFILM en ik gaan jaarlijks evalueren of deze constructie werkt. Zelf vind ik 70 wel een mooie leeftijd om die geraniums eindelijk eens op te gaan zoeken.
bron: Fuji Focus, personeelsblad van Fuji Film Tilburg, september 2007.
Klik hier voor Hanneke van Wersch-Eickhout in de Heerlense Tak.