Mannenkoor Sint David

Hun zoon Max Jöbses (1884-1972) was mede oprichter van het mannenzangkoor St. David in Simpelveld. Toen hij overleed schreef het Limburgs Dagblad de volgende dag: Op 89-jarige leeftijd overleed de heer Max Jöbses. De heer Jöbses was de nestor van de Van Wersch-familie.
Hij werd in Hotel Maxim geboren en stond bekend als zanger. Hij was mede-oprichter van zangkoor St. David en oud-soloklarinettist van de harmonie St. Caecilia. Hij wordt zaterdag na een plechtige mis van requiem begraven om 11 uur. Voordien is gelegenheid tot conduleren in de kerk.
Een andere krant schreef dat hij een van de pioniers van het plaatselijk culturele leven was.

Tegen het eind van zijn leven schreef hij een kritisch stuk over Sint David:

Bekendmaking over het ontstaan v.d. Zangvereniging St. David
Deze verenging is opgericht 1905. In 1955 werd gouden jubileum gevierd met ’s morgens een H. Mis voor levende en afgestorven leden. Er is toen de hele dag feest gevierd met eten en drinken zoveel als zo maar konden en het
geld op was van Z.V. St. David. Dit was een onvergetelijke dag geweest. Van toen af heeft St. David geen woord meer gezongen. Nu over het leven van St. David. Alzo opgericht in 1905. Toen hebben wij vendelwijding gehouden en in 1920 15 jarig bestaan gevierd met niet minder dan 68 verenigingen zonder steun van iemand en geen beschermheer en ook niet van de Armenkast. Dit zijn natuurlijk de belastingbetalers, die hadden wel krediet van de gebroeders Jöbses. In 1928 zijn wij naar het Muzlekconcours in Terwinselen geweest. Daar kregen wij een Eerste Prijs in het klasse zingen en de Eerste Prijs in de Ereklas. Dit was een prestatie, dat had Simpelveld nooit beleefd en zal het ook nooit beleven, bezonders als men altijd op zulke dwarsdrijvers aangewezen is, dat waren altijd dezelfde personen, maar bij St. David kwamen ze niet goed aan boord! In 1936 zijn wij naar Nunen op Concours geweest onder D. Stalmeyer. Toen hadden wij 70 Punten teveel voor een eerste Prijs. Onder de jurieleden was ook de componist van het verplicht stuk. Toen wij gezongen hadden viel die de Directeur voor de schouders en gratuleerde hem dat dit juist zijn gevoelens waren geweest over dit stuk. In 1937 gingen wij naar Valkenburg. Daar was het in het klassezingen niet goed meegevallen. In het Ereklas zingen waren fl. 60.- 40.- en fl. 20.—. Daar hadden wij volgens de direkteur het beste gezongen en kregen geen prijs. Ik had wel gehoord van goede bekende zangers, dat wij goed gezongen hadden. Dit had geklonken als een klokje. In 1940 kwamen onze buren over de grens en toen was het afgelopen met zingen.

Nu kan ik beweren, dat geen van die dwarsdrijvers van de M.St.D. van 1940 af een woord meer met ons gezongen hebben en dat het altijd dezelfde dwarsdrijvers waren. Het eerste maal was stemming over het : bestuur, wilde zich de macht in handen nemen, daar was ik te gauw bij en had hen doorzien. 2 Maal gingen wij naar Klimmen naar een test, Toen gingen verscheidene leden niet. Zij meenden dan kunnen ze niet zingen, maar waar de verenging van Jöbses kwamen, daar ging het altijd goed. In 1938 kwamen enige personen met een voorstel de vereniging op te heffen en niet meer te zingen. Toen werd hun gezegd als ze niet meer wilden zingen, dan konden ze thuis blijven. 1e Dagen daarna kwam een van de grootste dwarsdrijvers vragen hoe gaat het met de zangvereniging. Mij broer zei tegen die man zo goed als vroeger. Ik heb enige veranderingen met de zangers gemaakt, nu klopt het weer als een bus. Ja zegt hij ik ben er nog niet uit ik heb dit en ik heb dat. Ik kom weer. Is niet nodig zei mijn broer, wij worden klaar zonder U en dit zijn ook weer dezelfde personen die mijn broer zaliger de doodsteek hebben gegeven en voor mij schuld hebben aan zijn dood. Het was ook hard voor mij, maar ik ben er niet onder bezweken. De tegenslag van die dwarsdrijvers heeft mij altijd op de benen gehouden en dan kon ik ook niet bekend maken hoe alles zich afgespeeld heeft.

Toen bij het 15 jarig bestaan hadden wij geen hulp van een kant, die hadden dit van de Geb. Jöbses en dat was genoeg. Hij hadden toen fl, 200.00 eerste prijs, fl 150.00 tweede prijs, fl.100.00 derde prijs en fl. 50.00 vierde prijs, maar nu wordt alles gehouden op de armenkast, belastingbetaler wat ik niet recht vindt dat die belastingbetaler hieraan moet betalen, waar hij tegenover staat juist als ik nu die ik U schuld aan de dood van mijn broer zaliger geef en moet. Ik meen toch als meen een groot feest op touw zet, de mensen die hieraan de verdienste hebben kunnen medewerken en de Heren zelf en hun kasteleins enige bijdrage kunnen bijdragen en niet de Heren spelen als die dwarsdrijvers altijd gedaan hebben.

Ja die tijd van St. David was een mooie tijd als men daaraan terugdenkt, Dit was een vereniging die was overal bij als wat te doen was, die kenden ook geen onderscheidt in de leden, niet als die dwarsdrijvers. Toen we terugkwamen van den Haag riepen ze al van verre uit de weg daar komen wij aan. Maar over de zangvereniging ala men met oude zangers die vroeger erbij waren spreekt dan hoort men nog altijd niets als lof en hadden wij concert dan was het altijd voor de tijd van begin de hele zaal bezet en dan was dan van 6 tot 1 uur s’nachts en theater spelen en dan waren wij nog niet uitgespeeld. Ja dat was een mooie en
 plezierige tijd geweest, maar wat de gebroeders Jöbses op touw zetten dat lukte altijd wel dikwijls met moeite maar het lukte toch.

Ik geloof genoeg voor ene keer. Las iemand nog meer verlangt laat ik nog eens wat van mij horen. Ik weet genoeg over die altijd dwarsgedreven hebben, maar die zijn in in Simpelveld de goeden die worden hier met de hoogste eer bekleed voor 50 jaar dwarsgedreven te hebben.

M. Jöbses