2015

Beelden Van Wersch passen bij water en zee

Ouwerkerk – In het Watersnoodmuseum in Ouwerkerk is sinds vorige week een beeldenexpositie van Carla van Wersch te zien. Van Wersch is beeldhouwer en maakt voornamelijk beelden geïnspireerd op het menselijk lichaam en de natuur.

“Ik had al langer het gevoel dat een aantal van mijn werken goed bij het Watersnoodmuseum zou passen. De sfeer in het museum trok me aan. Het is erg mooi en goed opgebouwd. Ze hebben daar goed over nagedacht,” vertelt Van Wersch.

“Ik woon al lang in Zeeland en heb een band met de omgeving, het water, de zee. Die verbondenheid is terug te zien in mijn werk. Een vrijwilliger van het museum komt ook altijd bij ons in de lijstenmakerij in Zierikzee. Toen heb ik dat gevoel eens bij hem neergelegd en hij heeft het vervolgens met directeur Siemco Louwerse besproken. Die vond het een goed idee om een expositie in te richten. Uiteindelijk is er nog wel een jaar overheen gegaan voor het zover was.”

Naast de vaste expositie van het museum zijn er in caisson III ook wisselexposities, zoals die van
Van Wersch nu. Er staan twintig beelden opgesteld, sommige in vitrines vanwege de kwetsbaarheid ervan. Van Wersch vindt dat de werken elkaar op deze manier versterken en dat was ook de insteek van de expositie. ,,Het is altijd mooi om met werken in een ruimte te exposeren. Dat je ziet hoe je werk een geheel is.: De opening vorige week -verricht door kunstenares Juul Kortekaas – was geweldig voor de beeldhouwer. ,,Er waren zo’n honderd mensen aanwezig. Mijn man heeft heel veel relaties vanwege de galerie. Het was heel inspirerend en die dag gaf me echt een boost. Een leuke bijkomstigheid is dat er inmiddels al twee werken verkocht zijn ook.”

Er zijn natuurlijk net zo veel verschillende smaken als dat er mensen zijn, maar Van Wersch krijgt heel veel positieve reacties. ,,Een aantal beelden springt er echt uit. Bijvoorbeeld het beeld ‘Ingekeerd’. Dat is gemaakt van Belgisch marmer en is gepolijst. Dat spreekt mensen erg aan.”

Ze werkt overwegend met verschillende soorten hardsteen. Deze haalt ze zelf in groeves of steenhouwerijen in België, Duitsland en Frankrijk. Een aantal beelden is van serpentijn, dat is een Afrikaanse steen uit Zimbabwe. De werkwijze van Van Wersch is ‘en taille directe’ wat betekent dat ze vanuit de steen de vorm laat ontstaan. Ze verkent de steen en kijkt welke massa en vorm erin zitten. ,,Mijn inspiratie haal ik uit de natuur, het is een eindeloze bron om uit te putten. En beeldhouwen is een manier om te uiten.”  

bron: PZC 4 april 2015 door Mariska den Hartog.

2007

2000

Elke steen heeft een eigen verhaal
Door Ali Pankow
Zierikzee – De hand die de steen rolt is de titel van een expositie van beeldenmaakster Carla van Wersch uit Krabbendijke in galerie Beddeweeg in Zierikzee. De tentoonstelling omvat twaalf beelden gemaakt uit verschillende steensoorten: marmer, kalksteen Belgisch hardsteen (arduin), zandsteen uit de Duitse Dolomieten, Noire de Golzinne en Serpentijn uit Zimbabwe.

Juist die variatie spreekt Carla van Wersch bijzonder aan. “Ik wil, ontdekken wat zo’n steen met me doet en wat ik met die steen kan doen.” Al van jongs af aan werd ze gefascineerd door stenen en hun verschillende kleuren,.

Ze noemt zichzelf heel bewust. Beeldenmaakster, omdat ze het ambachtelijke  van haar werk wil benadrukken en bovendien niet de pretentie koestert dat ze kunst met een grote K maakt.
Het beeldhouwen is haar letterlijk van de ene op de andere dag overkomen. “Veertien jaar geleden besloot ik zomaar spontaan daarvoor cursussen te gaan volgen.” Ze stapte het centrum voor beeldende en audiovisuele kunst het Duvelhok in Tilburg binnen en kreeg er jaren les  van Hans Broers, Nu volgt ze daar nog steeds cursussen bij Gerard van Rooij.

Lichtende voorbeelden voor haar zijn beeldend kunstenaars als Gia Colmetti en Bran Cusi. Van Wersch laat zich inspireren door het materiaal van de steen zelf of door eigen emoties. “Zo maakte ik, toen zowel mijn dochter als mijn schoondochter een kind verwachtten, het beeld van de zwangere vrouw. Soms ook raak ik geïnspireerd door een fantasie of een droom, maar het gebeurt ook wel dat ik zonder een concreet idee vooraf aan de slag ga. Meestal ontstaat er dan een meer abstracter beeld,”aldus vertelt Van Wersch.

Boeiend.
Het gebruik van uiteenlopende steensoorten en de combinatie van abstract en iets meer figuratief werk levert een boeiende expositie op in Beddeweeg. Op een tekst aan de wand geeft de exposante aan dat elke steen een eigen verhaal heeft, dat elk verhaal wordt vertaald in een beeld en dat elk beeld uit massa en verbeelding is ontstaan.

Steensoort
De kleurrijke wanden in de galerie bieden de collectie een passend decor. Mooi voorbeeld van hetgeen uit Noire de Golzinne kan ontstaan in het beeld Dwaliteit. Volgens Van Wersch leent deze steensoort zich goed om te polijsten. Een robuuste torso uit kalkzandsteen gehouwen, staat symbool voor mannelijkheid. Opmerkelijk ook is de fraai belijnde kop die Van Wersch creëerde uit de exclusieve steensoort Serpentijn uit Zimbabwe.
Volgens galeriehouder Robert Cohrs had de kunstenares een duwtje nodig om eindelijk eens met haar werk naar buiten te treden. De expositie in galerie Beddeweeg is dan ook haar eerste presentatie. “Ik werd uiteindelijk wel benieuwd naar wat mensen van mijn beelden vonden, maar ik was er nog niet aan toe mijn werk te verkopen,” zegt Van Wersch. Uiteindelijk is ze blij dat ze de stap heeft gezet nu har beelden in Beddeweeg zo mooi tot hun recht komen.

bron: PZC 8 juni 2000.

1978

Carla van Wersch en de strijd voor de mannen van Hoechst

Het zag er allemaal zo feestelijk uit, toen Hoechst-operator Ad Hanneman (33) na een verblijf van een half jaar in wit Rusland, waar hij doende was om een nieuwe fabriek mee te helpen opstarten, voor verlof thuis in Middelburg terugkeerde. De kleurige slingers hingen in de Koepoortstraat over de weg. Ad is inmiddels weer terug om, vierentwintig uur treinen diep in Rusland, nabij Minsk zijn werk in de komende drie maanden af te ronden. Het weerzien met vrouw en kinderen zal straks niet minder hartelijk zijn, maar of er reden is voor het uithangen van feestslingers valt nog te bezien, nu Ad Hannemann hoort tot die Hoechst personeelsleden die in opperste onzekerheid verkeren over het behoud van hun werk, nu is aangekondigd dat er plannen zijn om de polycondensaatfabriek van Hoechst Vlissingen te sluiten. Honderdvijftig werknemers zullen daar de wrange vruchten van plukken.

Thuis in Middelburg moet mevrouw Carla Hanneman-Van Wersch (30) die onzekerheid op haar eentje verwerken. Toen haar man half januari naar Rusland terug ging waren de plannen nog niet officieel naar buiten gekomen. Via het wekelijke telefonische contact kwam Ad van Carla te weten hoe de zaken ervoor stonden.

Carla Hanneman is er een uit het Limburgse land. Dat wordt al duidelijk uit het telefoontje dat aan een gesprekje met haar vooraf gaat. Haar man werkte daar in Limburg bij de DSM.

Maar omdat Carla altijd wegwilde uit Limburg (“dat Kerkraadse milieu sprak me met zo aan`”) besloot het echtpaar Hanneman eens buiten de provincie te gaan kijken. Ad vond werk bij Esso in het Botlekgebied en het echtpaar betrok een flat in Spijkenisse. Lang hielden ze het er niet uit.

Een flat was toch iets heel anders dan het huis en die tuin die ze in Limburg gewend waren. Maar de doorslag gaf wel het gebrekkige contact met andere mensen. ‘ Dat vond Ik verschrikkelijk’, zegt Carla nu.

Hoechst bracht uitkomst. De familie Hanneman reisde af naar Middelburg, verbleef eerst een paar jaar in een huurhuis in Dauwendaele en betrok vier jaar geleden een monumentenpand in de oud-steedse Koepoortstraat waar al snel plezierige contacten ontstonden omdat er verschillende gezinnen tegelijk hun woning aan het opknappen, waren.

Zoiets schept meteen een band. En net nu Carla en Ad zich aardig thuis beginnen te voelen in Middelburg komt daar het bericht van die dreigende stuiting. Met telefoontjes en brieven houdt Carla haar man op verre afstand op de hoogte van de ontwikkelingen. ‘Eigenlijk is er, zegt Carla, de situatie van het moment tekenend, nu nog een grotere onzekerheid dan in de tijd dat we minder wisten. We hebben nu wel wat gegevens, maar we weten toch eigenlijk niet wat we daarmee aan moeten’.

‘Maar het is nu’ zegt Carla, wel zover dat je het gevoel hebt van: Je man komt op straat te staan. Daar ben je dan ook voortdurend mee bezig. Ik denk dan wel eens: misschien zit er dan voor mij een kans in om een baan te gaan zoeken. Ik heb een nijverheidsacte en ik ben nu voor mijn bevoegdheid aan het leren. Maar ja, die banen liggen ook niet voor het oprapen. Aan de andere kant hoor je wel dat er misschien interne overplaatsingen mogelijk zijn naar Breda of naar
Weert. Toch geloof ik, dat ik nee zou zeggen als die mogelijkheid zou worden geopperd. Je hebt hier steen voor steen opgebouwd. Je kijkt naar je plavuizen vloer waar je dagen aan hebt staan kappen om ze schoon te krijgen. Dan doet dat wel pijn! Carla Hanneman leeft niet uitsluitend mee met de situatie bij Hoechst als zo maar een echtgenote van een personeelslid dat met ontslag wordt bedreigd. Carla maakt zich ook nuttig als lid van het comité “Steun Hoechst Personeel” waarin mensen van buiten het bedrijf zich hebben verenigd om de personeelsleden moreel en daadwerkelijk bij te staan in deze moeilijke tijden’. Carla kwam er bij vanwege haar activiteiten voor de NVV vrouwenbond in Zeeland, zowel plaatselijk als in districtsverband.

Als comitélid had zij gistermorgen om half zeven bij Hoechst voor de poort moeten staan om samen met een ander comitélid, een Vlissingense KNMI-ambtenaar pamfletten uit te delen aan leden van de beginnende ochtendploeg Maar haar auto liet haar op het laatste moment in de steek. Al eerder waren Carla en de andere actievelingen van “Steun Hoechst Personeel” er op uit gegaan om handtekeningen te verzamelen ter ondersteuning van de strijd voor behoud van werk van het Hoechst-personeel.

En nog veel eerder maakte Carla zich sterk voor de vrouwen van ploegenarbeiders die gebukt gaan onder de druk van dat werken in ploegendiensten vooral volgens dat huidige vier ploegen dienstensysteem met zeven dagen achter elkaar werken en dan twee dagen vrij en één lang weekeinde in de maand. Carla maakte een rapport waarin ze inging op de gevolgen van dat systeem voor het gezinsleven.

“Wie werkt er trouwens tegenwoordig nog zeven dagen achter elkaar”, zegt Carla in zangerig Limburgs en dan vertelt zij dat er sinds kort werd geijverd voor invoering van vijfploegendiensten met betere mogelijkheden voor het thuisfront omdat dat neerkomt op minder dagen achter elkaar werken, meer vrije tijd en meer weekeinden vrij.

Carla Hanneman: “Ik heb altijd erg veel belangstelling gehad voor wat mijn man deed. Daardoor ken je de situatie. Je voelt je er nauwer mee verbonden, kunt er ook beter over mee praten. Dat werk dat ik nu doe, doe ik niet zozeer als echtgenote van een Hoechst werknemer. Ik doe dat omdat ik vind dat Ik dat moet doen. Voor zoiets wat nu hij Hoechst gebeurt wil ik me graag Inzetten. En als het niet lukt heb je het in leder geval geprobeerd. Eigenlijk gek wat ze nou aan het doen zijn: in Offenbach zijn ze investeringen aan het doen en dat terwijl er hier in Vlissingen een hartstikke goed product wordt gemaakt.”

bron: PZC 23 februari 1978 onder redactie van  Jacques Cats.

Klik hier voor haar website.
Klik hier voor Carla van Wersch in de Kerkraadse Tak.